29 november 2013

Catching Fire, de film!

Op 23 maart 2012 zag ik The Hunger Games. Toen moesten we heel lang wachten op het vervolg en vorige week ging ik naar de bioscoop voor Catching Fire. Het beloofde veel goeds. Ik verwachtte veel goeds! Ik verheugde me op veel goeds! En dat was ook zo! Ja ik weet het, niet objectief, maar hey: ik ben een fan.

Ik koos voor de middag/avond voorstelling. Ik ging dus met daglicht en kwam buiten toen het al lang donker was. Catching fire duurt namenlijk ongeveer tweeënhalf uur. Bij de bioscoop schrok ik, ik moest buiten aansluiten om binnen te kunnen.

Het is geen grote bioscoop en de rij was niet gigantisch, maar dat buiten aansluiten, dat was voorheen bij een middagvoorstelling nooit voorgekomen. Iedereen voor mij ging naar Catching Fire. En gelukkig was er voor mij ook nog plek. Al had ik niet gereserveerd.

Het duurde nog zeker tien minuten voordat het licht uitging. Ik had koffie bij me en pringles. Het was druk achter mij. De lichten gingen uit. En echt, in de bioscoop heb ik altijd even een gevoel van opwinding als het licht uitgaat. Het vooruitzicht dat ik de komende uren in een film kruip, dat gevoel vind ik heerlijk. Ik ben wat dat betreft een echte bioscoop-liefhebber!

En toen kwam het logo van Lionsgate en de film begon. Ik vergat mijn Pringles. Ademloos keek ik naar de film. Het verhaal was precies verfilmd zoals ik het verhaal voor me had gezien tijdens het lezen. Alles is gewoon mooi aan deze film. De mooie Jennifer Lawrence als Katniss Everdeen. De setting, zoals het rijke Capitool, het leven in de districten, de Arena. De mooie jurken, de aparte make-up. De show van Ceasar Flickerman die zo over the top is, maar dat het tegelijkertijd eigenlijk ergens heel herkenbaar is.

De bijzondere blik in de ogen van Katniss, maar tegelijkertijd is de angst al in haar ogen zien omdat ze terug de Arena in moet. Peeta… heeft hij nou echte gevoelens voor haar, of is het allemaal voor het spel? En dan Effie… I love Effie! Haar kapsels, haar jurken, haar manier van praten. Maar ook haar gevoelige kant, als je duidelijk ziet dat ze het niet eens is met de grimmige beslissingen van het Capitool.

De film was afgelopen. Achter mij was een popcorngevecht geweest. Alles lag bezaaid met popcorn, zelfs in mijn jas zat het nog. Maar ik had er niks van meegekregen. Ik kwam buiten en het was al donker. De film had emoties los bij me gemaakt. Want het verhaal van The Hunger Games zegt ook heel veel over jezelf. Over je eigen denkwijze. En als je geboeid naar het spel in de Arena kijkt, dan voel je je bijna schuldig. Je vraagt je af waarom het volk van Panem met zoveel entertainment naar de gruwelijke Spelen kijkt, alsof het de Olympische Spelen zijn. Maar dan besef je ineens: ik kijk er zelf net zo geboeid naar.

Na de film was het ontzettend leuk om met andere fans (bijna al mijn collega-boekbloggers) op Facebook erover te praten. Heerlijk om quotes te delen, dezelfde inzichten te hebben, herinneringen ophalen van deel 1. Ik begreep nooit wat mensen met Harry Potter hadden, of Twilight, of Lord of the Rings. Maar nu snap ik dat wel. Ik denk ook omdat je The Hunger Games op verschillende manieren kunt bekijken. Er zit een diepere laag achter en dat triggert mij gewoon.