3 mei 2017

De dagen van Anita Larkens

Al een tijdje lag dit boek op mij te wachten, vorig weekend ben ik er in begonnen en las het boek datzelfde weekend nog uit. Een echte pageturner dus!

De gescheiden moeder Maud is geen doorsnee-moeder. Ze is nogal chaotisch en niet vies van mannen en feestjes. Maud heeft ook twee kleuterkinderen: Frida en Mees. Op een nacht zijn ze plotseling verdwenen. Vader Maarten en Maud staan voor een raadsel. De politie ook. De pers smult er van, vooral als ze het idee krijgen dat Maud haar losbandigheid nog niet verleerd is en mannen bezoekt.

Maud is echter zeer ongerust en word doodmoe van het verkeerde beeld wat de media van haar schept. Ook duiken er verschillende mensen op hun pad en letterlijk in hun privéleven. Zoals Aisa, de juf van school, die wel heel veel betrokkenheid toont bij de vermissing van de twee kindjes. Ook staat ene Stella op de stoep, zij troost Maud, maar luistert ondertussen verlekkerd naar hetgeen wat ze te horen krijgt. Ondertussen zit ook de politie erbovenop, maar het is lastig zoeken als het spoor al eindigt bij de voordeur.

‘De dagen’ is een vermissingsthriller, met een psychologisch laagje en het speelt zich grotendeels af in de provincie Groningen. Anita Larkens schrijft in rap tempo en in korte hoofdstukken het verhaal aan elkaar. Zij wisselt snel van personage en laat diverse personages aan het woord. Je krijgt tijdens het lezen een hoop puzzelstukjes aangereikt, maar het blijft lang gissen hoe die stukjes uiteindelijk in elkaar passen. De clou zit namelijk verrassend en onvoorspelbaar in elkaar.

Aan de ene kant was ik wat huiverig, omdat vermissingsthrillers niet mijn meest favoriete thrillers zijn. Vaak zijn ze langdradig en vooral als het vanuit één perspectief geschreven is. Anita Larkens heeft dit opgelost door andere personages ook ruim aandacht te geven. Vooral Aisa vond ik interessant, omdat zij apart gedrag voor een juf vertoont. Juist al die verschillende karakters zorgen voor een kleurrijk geheel en dat hield mijn aandacht vast!

Daarbij blijft het lang een mysterie hoe het zit met de kinderen. Waar zijn ze? Hoe zijn ze verdwenen? Door wie zijn ze meegenomen? Waarom? Het zijn vragen waar je pas laat een antwoord op krijgt. De sterkste vrouw in het verhaal blijft voor mij Maud. Je voelt dat er meer speelt, dat ze meer is dan die chaotische vrouw. Je merkt dat ze pijn voelt en het liefst een normale moeder zou willen zijn, maar dat lukt haar gewoonweg niet. Haar frustraties en haar gedrag zijn bijzonder, dat maakt van haar dan ook een mooi uitgediept personage.