27 september 2014

De dyslectische hartenclub van Hanneke Hendrix

Wat is dit boek bijzonder! Bijna niet te vangen in een genre. De drie vrouwen van ‘De dyslectische hartenclub’ namen me mee op een bizarre literaire reis.

Anna ligt op een ziekenhuiskamer, zij vertelt ook het verhaal. Maar ze heeft haar hart niet op haar tong liggen. Waarom de politie voor de deur zit houdt ze voor het gemak maar even geheim. Bij haar op de kamer ligt ook ‘Vandersteen’, ook een Anna. En tegenover hun ligt nog een dame. De drie dames raken met elkaar in gesprek en lijken zich niet prettig te voelen. Het liefst willen ze weg uit het ziekenhuis.

Ze besluiten te ontsnappen uit het ziekenhuis. Het wordt een bizarre roadstory. Anna blikt soms terug op haar leven. In haar jeugd was ze al eigenzinnig en anders dan anderen. In plaats van lekker spelen met buurtkinderen vond ze het veel leuker om vogels op te zetten. Haar ouders drongen haar vriendschap op, maar leken niet te zien dat het Anna ongelukkig maakte.

Dat de dames wel degelijk wat op hun kerfstof hebben is duidelijk omdat de media als hongerige wolven de ontsnapping in de gaten houdt. Maar wat en waarom blijft lang geheim, hierdoor blijf je doorlezen, want hoe zit het nou eigenlijk?! Wat hebben deze vrouwen gemeen? In ieder geval dat ze het niet zo nauw nemen met de wet, want er wordt volop gestolen en ingebroken om aan eten, kleren en vervoer te komen.

Hanneke Hendrix schrijft mooi en wisselt vaak af qua stijl. Ze kan heel komisch schrijven, zo houden de drie dames er soms hilarische momenten op na.  En ook qua liedjeskeuze was het wel bijzonder te noemen: “Dominique -nique -nique s’en allait tout simplement…” wordt volop gezongen tijdens hun reis en kenmerkt ook wel de sfeer in het boek. Maar zodra Anna terugkijkt naar haar jeugd, dan wordt de stijl meteen ingetogen en zelfs venijnig tussen de regels. Ook die flashbacks zijn boeiend, misschien nog wel boeiender.

Bij het einde vroeg ik mij af of het allemaal wel echt was. Geen droom van Anna. Heel even betrapte ik mij op dat gevoel toen ik het boek dichtsloeg. De boodschap in het verhaal, dat vluchten alleen maar leidt naar het punt waarvoor je vlucht vond ik een mooi gegeven en die haalde ik er voor mezelf uit. Dit boek lezen was een interessante ervaring en het was leuk om eens kennis te maken met de stijl Hanneke Hendrix!

3 reacties

Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: