12 januari 2015

De harteloze muze van Nynke Laanstra

Je bent in een pretpark wat je kent. Alles is mooi en schoon. De achtbaan belooft een thrillride te worden. Je deed ‘m al eens eerder. Nu weer… maar het was lang geleden. De vorige keer was het cool. Alleen nu blijft het treintje vastzitten in de rails.

Dit had ik ook een beetje met ‘De harteloze muze’… En dat is jammer. Ik ken de mooi verzorgende stijl van Nynke, ik wist dat ze me in een achtbaan kon laten stappen, dat deed ze ook met haar eerdere boeken. Alleen zat ik nu in een treintje waar je aan moest trekken om het verder omhoog te krijgen.

Het begon allemaal veelbelovend. Fien wil wraak op Lars. Ze krijgt daarbij hulp van Kjell, die ook woedend is. Lars heeft namelijk zijn zusje Stine meegenomen en gebruikt Stine om weer wraak te nemen op Kjell. Ze krijgen hulp van Caiden, die ook weer vol haat zit. Ze bedenken het ultieme wraakplan.

Veel haat dus in ‘De harteloze muze’. Ze overleggen veel met elkaar. Elke keer komt er iemand aan de beurt in het verhaal om zijn of haar zegje te doen. Ook Lars komt aan het woord, waar ook al zoveel haat bij zit. De gesprekjes in het boek gaan door en door en de echte spanning laat daardoor nogal lang op zich wachten. De vaart sloop er langzaam uit en ik begon LOG-verschijnselen te ontwikkelen. Oftewel: Lees-Ontwijkend-Gedrag. En dat vond ik jammer, want ik had me nogal verheugd op dit derde deel uit de Geloof-Hoop-Liefde trilogie.

Ik vroeg me af waar het aan lag. Was het te lang geleden dat ik de voorgaande delen had gelezen? Misschien wel, maar Nynke had dit handig opgelost door een zorgvuldige terugblik te schrijven. Werd er teveel overlegd en te weinig gedaan? Om eerlijk te zeggen: ja… er werd vooral veel gesproken, ge-uit, gehaat… maar voordat er tot actie overging was ik heel wat moeizame leesuren verder. Was het verhaal misschien gewoon al duidelijk in de voorgaande delen en was dit deel misschien overbodig? Misschien… Maar het was ook duidelijk dat Fien haar wraak wou.

Ik begreep de wraak en de haat bij Kjell, het was zijn zusje. Ik begreep niet waarom Fien het niet losliet. Voor haar was het eigenlijk afgesloten, maar de haat -of misschien wel de angst- voor Lars zat diep. Zo diep, dat ik me wel eens afvroeg tijdens het lezen, of ze hem niet gewoon miste. Haat en liefde liggen immers heel dicht bij elkaar. Maar ik voelde ook wat afkeer bij Fien… ze had het immers zelf zo ver laten komen, ze is er al die jaren zelf bij geweest, ze had het ook kunnen voorkomen misschien. Dan krijg je “wat als…” theorietjes.

Het boek was weliswaar moeizaam om te lezen, maar Nynke Laanstra riep toch een aantal vragen bij me op. Over haat, wraak en liefde. Toch een mooie afsluiter van deze kritische leeservaring.

3 reacties

  • 12 januari, 2015 om 09:22
    Yvon zegt:

    Onlangs las ik dit boek ook en ik kan je mening alleen maar delen. Ik kon er niet echt inkomen en vond dat het allemaal maar wat voort kabbelde. Jammer, want mijn verwachtingen waren hoog gespannen na de vorige boeken.


  • 12 januari, 2015 om 12:35
    biebmiepje zegt:

    Mooie recensie Luna!


    biebmiepje
    Beantwoorden

  • 14 januari, 2015 om 18:46
    Linn zegt:

    Nou. Dan denk ik dat ik deel 3 maar oversla. Ik keek er zo naar uit, maar ik vrees dat hij mij dan ook gaat tegenvallen. Liever een open einde dan een einde dat tegenvalt!


Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: