4 april 2016

De koekjesclub van Ann Pearlman

Ik wou iets luchtigs en iets makkelijks voor het slapengaan en koos de roman ‘De koekjesclub’ uit als “bedboek”. Het begon allemaal nog vrij boeiend, maar het werd vervolgens een langdradig en rommelig verhaal.

Marnie organiseert elk jaar in december de bijeenkomst van de koekjesclub. Twaalf vrouwen bakken voor elkaar koekjes en delen die onder elkaar uit, onder het genot van drankjes, hapjes en levensverhalen. Marnie is de opper cookie bitch, zoals ze zichzelf noemt. Een nieuw lid is een koekjesmaagd.

De reviews op Goodreads spraken me geen moed in. Volgens mijn internationale collega-bloggers was het een verwarrend en rommelige roman. Ik ben het volledig met hun eens! Ik heb zelden meegemaakt dat een roman zo rommelig en verwarrend in elkaar kan zitten, om over de monotone schrijfstijl nog maar even te zwijgen.

Marnie is de hoofdpersoon en heeft nogal wat meegemaakt. Haar twee dochters zijn in verwachting. De jongste dochter is onverwachts zwanger geraakt van een crimineel, van wie ze zielsveel houdt. Haar oudste dochter heeft keer op keer problemen met haar zwangerschap en hoopt nu eindelijk dat het wel een keer goed gaat. Ze wacht op een belangrijk telefoontje van het ziekenhuis. Eindelijk zal ze dan horen of deze zwangerschap wel tot een goed einde zal komen. Ze belooft haar moeder te bellen als ze het nieuws hoort, dus Marnie (en de lezer) wacht dan ook het gehele boek op dit telefoontje. Het enige punt wat ervoor zorgde dat ik toch door bleef lezen.

Het verhaal is verder opgedeeld in (lange) hoofdstukken. Elk hoofdstuk begint met een koekjesrecept en eindigt met aanvullende informatie over een bepaald ingrediënt. Die aanvullende informatie over bijvoorbeeld suiker, kaneel en gember vond ik nog het meest interessant om te lezen eerlijk gezegd. De recepten zien er ook gemakkelijk uit, dus je kan zo aan de slag als je zou willen.

Ik noemde deze roman al eerder een “keuvelroman”. Marnie keuvelt over haar vriendinnen, hun levens, haar leven, over koekjes, over de avond zelf, over herinneringen. Marnie vertelt ook de verhalen van haar vriendinnen, maar omdat het er zoveel zijn weet je halverwege het boek niet meer welk verhaal bij wie hoort en hoe de verwikkeling in de vriendschap ook weer precies zat. Het is op zich een geschikt en leesbaar boek om voor het slapengaan te lezen, je ligt er niet wakker van en het houdt je ook niet wakker. Fijn als je weinig aan je hoofd wilt hebben.