17 juli 2013

De sleutel tot het familiegeheim van Luize Valente

Luize Valente kende ik nog niet, maar ik was wel gelijk enthousiast toen ik het persbericht last. Vooral omdat het over een geschiedenis ging die ik ook nog niet kende. Maar het verhaal sprak me erg aan!

Iona is een leuke vrouw en ze is arts. Ana is journaliste. Allebei zijn ze geïnteresseerd in de joodse geschiedenis van de 17e eeuw. Maar beide op een andere manier. In de 17e eeuw trokken veel joodse immigranten naar de plaats Recife in het binnenland van Brazilië. Daar werden ze gedwongen om zich te bekeren tot Christenen, of anders konden ze vertrekken.

Maar in het geheim bleven deze immigranten trouw aan hun religie. Ze leefden in het binnenland en hun rituelen werden doorgegeven van generatie tot generatie, maar dat wel in het geniep. Zo geniep dat veel Braziliaanse inwoners van vandaag nog steeds niet weten dat de huidige generatie van de immigranten van toen nog steeds joods is.

Iona komt er achter dat haar voorouders ook immigranten waren en waarschijnlijk ook joods zijn. Simpelweg, de rituelen van Daniel (waar ze verliefd op is) komen haar wel heel bekend voor. Ana is meer geïnteresseerd vanuit het journalistieke opzicht. Maar de twee vrouwen kunnen het al heel snel goed met elkaar vinden en besluiten samen af te reizen naar het Recife.

Ik had verwacht dat het een heel taai boek zou zijn, maar dat was het beslist niet! Het las juist heel toegankelijk en vlot. Voor mij was het nog een onbekende geschiedenis. Toch weet Luize Valente op een boeiende toon en met een rustige schrijfstijl deze onbekende wereld voor mij te beschrijven.

Soms wat teveel informatie, maar dat werd afgewisseld met wat anekdotes en gesprekjes tussen Iona en Ana. Samen reizen ze door het binnenland en omdat het ook voor hun nieuw was, had ik het idee dat ik bij hun achter in de auto zat en mee mocht rijden. De personages maakten immers ook voor het eerst kennis met deze verborgen geschiedenis. Dit zorgde er dus voor dat ik dichter op het verhaal zat.

De twee vrouwen hebben ieder hun eigen emoties. Bij Iona had ik duidelijk het gevoel dat ze op deze manier dichter bij haar familie wou komen en erkenning zoekt voor wat ze diep vanbinnen al jaren wist. Daarom kon ik beter inleven in Iona dan in Ana. Bij Ana gaat het meer om het onderzoek, Ana schiet ook overal foto’s van en bekijkt het vanuit haar werk. Maar er ontstaat tussen deze twee vrouwen een klik en ze leren (soms ongemerkt) veel van elkaar.

Het is geen reisverhaal trouwens, ik had ook niet het gevoel van: ik lees een boek van een Braziliaanse schrijfster. Dat vond ik juist prettig, want veel auteurs uit Zuid-Amerika hebben een bepaalde (zweverige) schrijfstijl en daar moet je maar net van houden. Maar in dit boek is het allemaal wat eigentijdser omschreven. Ik kan dit boek het best beschrijven als een eigentijdse literaire roman, verweven met geschiedenis. Als je daar van houdt, is dit boek zeker een aanrader!