10 september 2012

Dingen die niemand weet van Alessandro D’Avenia

Soms heb je een boek in je handen en denk je na 100 pagina’s: dit is 5 sterren waard. Meteen na die gedachten leg ik de lat extreem hoog. Ik moet immers nog meer dan de helft lezen. Maar het boek wordt steeds mooier en mooier… Dingen die niemand weet van Alessandro D’Avenia…

Dingen die niemand weet is een literaire roman. Italiaanse literatuur op zijn mooist. Metaforen, symboliek en een poëtische schrijfstijl. Het verhaal draait om meerdere personages. Maar ik zal bij het begin beginnen.

Het verhaal draait om het leven en de gedachten van Margherita. Een veertienjarig meisje die naar het voortgezet onderwijs gaat. Ze heeft ook een jong broertje, Andrea. Andrea is slim en erg creatief. Zijn grote wens: een doos met honderd kleurpotloden. Andrea stelt veel vragen, maar bekijkt ingewikkelde dingen ook vaak vrij simpel.

Eleonora is de moeder van Andrea en Margherita. Ze is net verlaten door haar man en is daar nogal verdrietig om. Ze gaat vaak naar haar moeder. De oma dus van Margherita en zij speelt ook een grote rol in het verhaal. Ze kookt graag, maar vertelt ook verhalen over haar eigen leven en heeft door haar levenservaring ook de nodige levenswijsheden.

De vader van Margherita is zoals ik net al schreef weg bij zijn gezin. En daar draait ook meteen dit boek om. Margherita voelt zich verlaten door haar vader. Ze begrijpt niet waarom hij zomaar wegging en hun achterliet. Het zijn de dingen die niemand weet, ze probeert er antwoorden op te zoeken en die vindt ze op school bij haar leraar Latijn. De leraar Latijn is vooral verzot op boeken en laat zijn leven leiden door boeken. In de klas bespreekt hij met zijn leerlingen Homerus. Margherita raakt vervolgens helemaal in de ban van de Odyssee en laat haar leven leiden door dit boek.

Het verhaal draait vooral om het zoeken naar antwoorden op vragen waar eigenlijk niemand zo het antwoord op weet. Dingen die niemand weet dus. Bijna elk personage in dit boek kampt met zulke vragen. Het verhaal zit dan ook vol metaforen. Ook het verhaal van de Odyssee speelt een grote rol. Bijna zou ik n.a.v. dit boek Homerus zelf willen lezen.

Wat ik zo mooi vind aan dit verhaal is de poëtische stijl. Sommige stukken heb ik meerdere keren over gelezen. Het boek is literair en zelfs filosofisch, daar moet je wel van houden en daar moet je ook wel het geduld voor hebben. Dat heb ik, ik heb er dan ook dagen over gedaan. Bewust, omdat ik echt elke pagina tot me door wou laten dringen en omdat ik graag alles wou lezen wat de schrijver mij heeft gegeven om te lezen.