25 oktober 2015

Even leek alles normaal van Mila van Oosten

Op deze zondag een beladen thema op mijn blog: depressie. Mila van Oosten schreef over haar ervaringen met depressie een boek.

Mila raakt snel overprikkelt, slikt antidepressiva en soms kan een simpele opmerking haar compleet uit balans halen. Denken aan zelfmoord is voor haar soms net zo normaal als denken wat ze vanavond gaat eten. Als ieder mens een machinekamer zou hebben, met iemand die je emoties regelt, dan is bij Mila die kamer onbemand. Voor anderen een zwaar onderwerp, voor Mila heel normaal, leven met deze extreme emoties is voor haar dagelijkse kost.

Allereerst vind ik het heel stoer van Mila om haar ervaringen zo op te schrijven en te delen met de rest van Nederland. Het is nogal wat en vaak stuit je ook tegen onbegrip aan als je kampt met depressies. Mensen roepen snel dat je iets los moet laten, je ergens overheen moet zetten, of gewoon vrolijk door moet gaan. Voor mensen als Mila is dat allemaal niet zo makkelijk.

Voor de buitenwereld lijkt Mila cool. Goeie baan, leuke vriend, stiefzoon, vriendinnen en ze gaat graag naar het theater. Toch lijkt Mila heel eenzaam in haar hoofd. Lachen naar de buitenwereld, terwijl demonen in je hoofd schaduwen over je leven werpen. Het lijkt me erg moeilijk om zo te moeten leven, maar Mila slaat zich er goed doorheen.

Elke negatieve gebeurtenis laat Mila’s leven instorten. Waar andere mensen denken in oplossingen, denkt Mila dan vaak aan zelfmoord. Ook relaties onderhouden valt Mila zwaar. Er wordt van alles van haar verwacht, maar ze kan de prikkels amper verwerken. Toch houdt Mila zich goed staande in deze drukke wereld, waar mensen steeds minder begrip lijken te tonen, of het simpelweg niet altijd (willen) begrijpen.

Het boek is wat verwarrend opgesteld. Je duikt van heden naar verleden. Naar samenwonen, terug naar de studietijd, na de tijd na het samenwonen, dan een keer naar de kindertijd. Maar gaandeweg begreep ik wel waarom, want ik denk dat het zo in het hoofd van Mila ook werkt. Een constante snelweg van gedachtes, sprongen in de tijd, mijmeringen en prikkels. Het is dan ook begrijpelijk dat dit gevoel en die drukte dan ook terug komt in haar manier van schrijven.

Daarom is dit boek een mooie aanwinst. Het geeft een inkijkje in het hoofd van Mila, wat speelt er en wat voelt en denkt ze echt. Veel lotgenoten zullen dan ook veel herkenning vinden in haar boek. Ik zeg het nogmaals: stoer om dit te durven delen!