21 juli 2016

Genadeklap van Loes den Hollander

Ik was nieuwsgierig genoeg na ‘Aangetast‘ om meteen verder te gaan in ‘Genadeklap’. Dat was maar goed ook! Want het boek gaat gelijk door waar ‘Aangetast’ stopte.

‘Genadeklap’ gaat verder met Gideon, Rifka, Matthias en dit keer ook met Clemens (de schooldirecteur) en Bea (Rifka’s moeder). In korte hoofdstukken vertellen ze ieder hun kant van het verhaal. Matthias probeert een nieuw leven op te bouwen, maar wordt meteen al gespot door familie van Frederique, dus binnen de kortste keren weet Rifka waar ze hem kan vinden…

In dit tweede deel van Dossier Metselaer zit Gideon in de gevangenis en we horen via hem hoe het leven daar gaat. Bea vertelt haar verhaal over Rifka en over Rifka’s zusje die overleed aan wiegendood. Bea vermoedt dat er iets niet helemaal klopt en zoekt Gideon op in de gevangenis. Clemens komt veel over de vloer bij Rifka, zijn personage vond ik het moeilijkst om te peilen en eigenlijk vraag ik me af waarom juist hij een heel deel voor zichzelf kreeg in ‘Genadeklap’.

Rifka is het personage waar de spanning omheen draait. Rifka zorgt voor de kriebels, voor de spanning en het afgrijzen. Bea’s verklaringen maken een hoop duidelijk over haar gedrag. Rifka is eng en luguber en werkt met dubbele agenda’s. Matthias probeert zijn leven op te pakken, maar loopt tegelijkertijd constant op spitsroeden, tot hij het zat wordt en de rollen omdraait.

De verhaallijn van Gideon vond ik heel meeslepend. Het leven in de gevangenis is sober en hij mag werken in de bibliotheek en bijles geven aan medegevangenen. Tot hij gechanteerd wordt en hij voor zijn eigen veiligheid overgeplaatst wordt. Door zijn eerlijkheid, krijgt hij het nog moeilijker en geheimen uit het verleden blijken te zijn doorgesijpeld in de gevangenis. Ondertussen kijkt hij machteloos toe hoe zijn vrouw Rifka haar plannen doorzet.

‘Genadeklap’ vond ik een stuk spannender en meeslepender dan haar voorganger ‘Aangetast’. De spanning zit er vanaf het begin goed in en je merkt dat dit echt een opvolgend deel is, waar de hele clou om draait en dat het vorige deel meer een aanloop was. De boeken van Loes zijn vaak voorspelbaar en ik hoopte dat ze me dit keer zou verrassen, het hele boek is al spannend, ik hoopte dus echt ook op een spannende finale. Ze stelde me zeker niet teleur, maar tijdens het lezen had ik wel even een vlaag van: ‘volgens mij zit het zo…’ en daar had ik ook weer een beetje gelijk in. Het was dus een beetje wat ik verwacht had, maar toch ook weer op een manier die me niet teleurstelde.

Ook heeft dit boek me nog iets geleerd over een giftige paddenstoel… Zo weet ik nu een aantal dingen over de groene knolamaniet paddenstoel. Dat het één van de giftigste paddenstoelen ter wereld is bijvoorbeeld. Dat het de lever aantast. Na een kleine inname (20 tot 50 gram)  kan het al dodelijk zijn. De groene knolamaniet is qua uiterlijk bijna een zusje van de champignon. Je vindt ze in loofbossen. Bij het eten van champignonsoep zal ik waarschijnlijk wel eventjes aan dit boek denken.