13 februari 2014

Het land van Aukelien Weverling

‘Het land’ van Aukelien Weverling lijkt een gemoedelijk en dorps verhaal… Schijn bedriegt! Het verhaal gaat over het leven in een klein en gelovig dorpje. Zo’n typisch kerkelijk dorpje, waar de mensen leven van dag tot dag en iedereen elkaar in de gaten houdt.

Betje woont er ook. Ze is de dochter van een boer. En volgens haar zijn alle dagen hetzelfde: strakblauwe luchten, landerijen, sloten en even op de schommel.  Ze ziet toeristen komen, die genieten van de rust en hetgeen achter laten in de stad waar juist Betje het meest naar verlangt.

Er komen nieuwe bewoners op dorpsstraat 5. Ze zijn anders dan de andere bewoners. Ze zitten op kussens op de grond, ze ruiken naar kaneel en gember en ze komen nooit naar de kerk. Deze familie wordt duidelijk niet geaccepteerd. De dorpsbewoners praten er schande van en niemand mag met ze omgaan. Als er iets ergs gebeurd in het dorp is iedereen het erover eens: dat komt door de nieuwe familie. Wat volgt lijkt nog het meest op een gruwelijk middeleeuws tafereel!

Het boek begint gemoedelijk in een aparte schrijfstijl. Betje vertelt haar kant van het verhaal en wijdt uitgebreid uit over het leven in het dorp. De stijl is in de zogenaamde je-vorm geschreven, dat is in het begin even wennen. Op sommige momenten druipt het sarcasme duidelijk door de regels. Het leven op het platteland lijkt idyllisch, maar tussen de mooie zinnen proefde ik duidelijk een gevoel van verstikking en eenzaamheid. Het dorp waarin Betje woont is een maatschappij op zich. Los van de rest van de wereld. Niemand mag erin, niemand mag naar buiten. In de stad studeren? Ben je gek geworden?! De vader van Betje voelt zich heel wijs. Zijn gelijk is hét gelijk.

In ‘Het land’ voel je de eenzaamheid van Betje. Ze wil duidelijk meer dan het leven wat ze nu heeft en haar beschrijving van het dorpsleven komt over als een soort openluchtgevangenis. Overal ogen, overal bemoeien en iedereen is bang van het onbekende. Die angst voor het onbekende leidt tot waanzin en toen ik het boek uit had was ik zelfs even somber. Zo sneu hoe bekrompen een gelovige dorpsgemeenschap kan zijn.

‘Het land’ is heel mooi geschreven, met een bizarre en lugubere finale. Een verhaal waar de eenzaamheid en het venijn tussen de regels doorsijpelt.