13 maart 2018

Het wolfgetal van Laura van der Haar

Ik was erg nieuwsgierig naar het debuut van Laura van der Haar! Met een blanco verwachting stortte ik mezelf op deze ietwat dikke literaire roman. Een boek waar ik ruim de tijd voor nam.

De jonge verteller van het verhaal is naamloos. Wat we wel weten is dat ze zeer close is met haar vriendin Vikki. Vikki is een eigenzinnig meisje, met vreemde ideeën. Van basisschool tot middelbare school volgen we de twee meisjes. Vikki sleept haar vriendin mee op sleeptouw, verlegt grenzen en heeft lugubere gedachtes. Maar op een nacht vol drank en seks gaat het goed mis.

De naamloze hoofdpersoon

De naamloze hoofdpersoon kruipt onder je huid en je voelt haar emoties. Ze is volledig in de ban van Vikki. Haar ouders vinden dat niet goed en ondernemen dan ook af en toe actie om Vikki op afstand te houden van hun dochter. Dat lukt niet echt. Vikki is te aanwezig, ze stuurt brieven in de spaarzame momenten als ze elkaar niet zien, ze belt op… ze is er eigenlijk gewoon altijd. Daarnaast is Vikki ook heel bezitterig. Ze voelt zelfs jaloezie als de hoofdpersoon graag naar haar manegepaard wil gaan.

Vikki zelf heeft een vreemde thuissituatie. Haar moeder is wereldvreemd en zit meestal achter een gordijn en/of is bezig met spirituele zaken. Vikki leeft haar eigen (tiener)leven en ontdekt de wereld zelf wel. Haar gedrag is niet normaal.  Dat is trouwens al meteen duidelijk in het eerste hoofdstuk! Hiermee zet Laura van der Haar meteen de toon voor de rest van het boek. Geen normale situatie en ook geen normale vriendschap.

Aan het eind van de korte hoofdstukken staat steeds een korte tekst over een pathologisch onderzoek en later een meer psychiatrische analyse. Eerst is het nog gissen, maar hoe verder je komt, hoe duidelijker het wordt naar wie dit leidt.

Van aanloop naar verwerking

De eerste helft is de aanloop naar een allesbeslissende situatie. De tweede helft draait om de verwerking van die situatie. De eerste helft leest prettig door, de tweede helft gaat af en toe wat moeizamer. Alles lijkt al gezegd en geschreven te zijn, maar het verhaal gaat toch nog even door. Op het eind van het verhaal is de hoofdpersoon volwassen. Ze kijkt letterlijk terug op het verleden. Dat sterke einde, maakt de soms wat moeizame tweede helft weer goed!

Melancholiek

Laura van der Haar weet alles heel mooi en gedetailleerd te beschrijven. Van de vriendschap tussen de twee meisjes tot de omgeving. Je ziet de natuur voor je, het veen, de kraanwagens… Je ruikt de natuur, je ruikt de mengeling van shag, alcohol en wierook. Het sijpelt allemaal tussen de regels door en daardoor kruip je nog dichter in het verhaal.

Het verhaal speelt zich af in de jaren ’90. Met zakken chips waar flippo’s in zitten, met de Hitkrant en de Break-Out en waar gebeld wordt met een vaste telefoon. Juist door deze setting te gebruiken krijgt het verhaal rond de meisjes een extra melancholieke lading.