3 december 2013

Het wordt alleen maar beter van Catherine Keyl

het wordt alleen maar beter cover

Van de ene columnbundel rolde ik in de andere bundel. En uitgeverij Kolsloot vroeg aan mij of ik de columnbundel van Catherine Keyl wou lezen. En daar heb ik serieus nog even over getwijfeld, dat zal ik eerlijk toegeven. Catherine Keyl zie ik af en toe op televisie voorbijkomen. Soms wat bijtend en ook vaak heel direct.

Althans, dat was hoe ze op mij overkwam dan. En meteen dacht ik: tja, maar misschien is ze wel heel anders dan je denkt en daar kun je maar op een manier achter komen. En dat is dus door deze columnbundel te lezen.

Ik werd dus weer gedreven door nieuwsgierigheid. ‘Het wordt alleen maar beter’ is de naam van haar columnbundel en het is een verzameling van haar columns die zij voor de Telegraaf schreef. Ik had ze voorheen nooit gelezen, dus ik wist niet goed wat ik kon verwachten. Maar het viel me allemaal reuze mee!

Catherine Keyl schrijft met droge humor over hondenfeestjes, haar chaotische karakter en altijd zoekgeraakte spullen en schrijft met liefde over haar hond Tuti. Ik heb ook geleerd dat het laseren van je ogen niet altijd hoeft te betekenen dat je de rest van je leven goede ogen hebt. En een aantal columns gingen over ouder worden. Met die columns had ik wat minder, maar goed, ik ben ook nog een stuk jonger, dus dat is ook wel begrijpelijk.

De schrijfstijl van Catherine vond ik een beetje afstandelijk in het begin, maar na een paar columns wen je daar ook aan. Persoonlijk hou ik meer van het sprankelende en het speelse zoals bij Hanna Bervoets. Ik vond het geen straf om de bundel te lezen, maar achteraf gezien is het toch meer iets voor de oudere lezer vind ik zelf.

Dit was voorlopig de laatste columnbundel. Ik heb voor nu een stapeltje thrillers, een chicklit en een literaire roman in de planning staan. Dan weten jullie alvast wat komen gaat.