12 februari 2017

Ik zie alles van Chevy Stevens

Ik had enorm behoefte aan een stevige thriller! Niet zo braafjes en het liefst ook heel onheilspellend. Ik stapte buiten mijn comfortzone en kwam terecht bij Chevy Stevens. Een Canadese thrillerschrijfster.

Nadine is psychiater in het ziekenhuis. Ze krijgt patiënte Heather toegewezen, die zelfmoord probeerde te plegen. Na wat gesprekken komt Nadine erachter dat Heather samen met haar man woonde op een commune. Dit blijkt dezelfde commune te zijn waar Nadine in haar jeugd ook woonachtig was. Deze commune blijkt -mede door leider Aaron- niet zo vredelievend te zijn als men denkt.

Nadine is naast psychiater ook moeder en mist haar dochter Lisa. Lisa zwerft namelijk rond en zit onder de drugs. Nadine probeert haar te vinden. Ook lijdt Nadine aan een extreme vorm van claustrofobie. Dit leidt naar het verleden, maar nergens kan Nadine een aanknopingspunt vinden voor haar angst. Ondertussen heeft ze gesprekken met Heather over de commune en dit roept ook bij Nadine herinneringen op. Als Heather weer een zelfmoordpoging doet en dit keer wel geslaagd, is Nadine overtuigt dat de commune hier meer mee te maken heeft.

De commune heeft overal ogen. Aaron zei ook altijd ‘ik zie alles’. De commune-leden zien Aaron als hun goeroe. Volgens trouwe leden is hij een goed mens en heeft hij het beste met mensen voor. Hij corrigeert, straft, leert, onderwijst en bepaalt in de commune. De commune is jaren later verhuisd. Sommige leden zijn gevlucht en andere nog steeds trouw lid. Nadine worstelt met nare herinneringen en zoekt steun en herkenning. Maar de commune weet en ziet alles… En de commune zit niet op negativiteit te wachten…

In bijna vierhonderd pagina’s loodst Chevy Stevens mij door het verhaal heen. Gelukkig doet ze dit onderhoudend en houdt ze de vaart erin. Heden wordt afgewisseld met verleden, zodat we een beeld krijgen van de commune toen en nu. De spanning zit vooral in het feit dat de commune overal ogen en oren heeft. Daardoor weet je niet meer wie te vertrouwen is. De commune weet ook geraffineerd aan nieuwe leden te komen, maar ze weten vooral hoe ze geraffineerd hun leden moeten behouden…

De schrijfstijl – of vertaling- is niet altijd even prettig leesbaar. Zo wordt in dialogen vaak nadrukkelijk aangekondigd dat iemand iets gaat zeggen. Bijvoorbeeld: “ik zei:” en “ze zei:”. Daardoor lezen veel dialogen meer als een script dan als een vlot gesprek. Dit komt voornamelijk voor als Nadine aan het werk is.

Qua spanning zit het goed. Ik voelde me tijdens het lezen ongemakkelijk en de commune was een onheilspellende aanwezigheid in het verhaal. Dit is een mooie combinatie en weer eens wat anders dan een standaard moord en een zoektocht naar de dader. In ‘Ik zie alles’ zijn er meerdere mysteries die de revue passeren. Wat is er bijvoorbeeld met Willow gebeurd? Waarom heeft Nadine claustrofobie? Dit en veel meer komt voorbij en daardoor is ‘Ik zie alles’ beslist niet saai!

Ik ben nu ook benieuwd naar andere thrillers van Chevy Stevens!