5 maart 2014

Mijn leven op stelten van Krista Bracke

mijn leven op stelten cover

‘Mijn leven op stelten’ is een indrukwekkend waargebeurd verhaal. En toen ik begon in dit boek wou ik niet meer stoppen. Krista ving mijn aandacht en liet die niet niet meer los tot de laatste zin.

De Vlaamse Krista Bracke was vroeger werkzaam als producer en presentatrice bij Radio 1 in Vlaanderen. In 2009 werd ze plotseling erg ziek. Ze dacht eerst nog een griepje, maar ze werd alsmaar zieker. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis. Letterlijk doodziek, vanwege een ernstige legeraanval van streptokokken. De streptokokken neemt haar lichaam over.

Het tast haar beide onderbenen aan, haar hand en vingers en zorgt ervoor dat ze niet eens meer zelfstandig kan ademen. Weken is ze van de wereld, ziet ze enkel het plafond in de ziekenhuiskamer. Krista gaf niet op. Ze sloeg zich erdoorheen en ook het ziekenhuispersoneel geloofde in haar kracht.

Na het ziekenhuis begon de revalidatie. Alles opnieuw leren. Lopen, schrijven, maar ook zelf een boterham smeren en opeten, want zelfs kauwen was voor Krista nog een opgave.  Haar immuunsysteem is defect en ze kampt met regelmatige longontstekingen. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal kreeg Krista wat tegenslagen. Mensen die vroeger heel spontaan en amicaal deden, hebben plotseling moeite met haar fysieke beperking.Maar Krista is sterk. Met haar gezinnetje kan ze alles aan. Zelfs tango dansen en fietsen. En op haar beenprothese heeft ze zelfs trots een tattoo laten plaatsen!

Krista schrijft met een zachte en ingetogen schrijfstijl haar verhaal, opgedeeld in korte hoofdstukken.  Ze schrijft met een heldere en open blik, waardoor haar levensverhaal heel krachtig overkomt. Krista beschrijft hoe haar leven ineens op stelten stond. Letterlijk: van gezonde benen ineens naar protheses en daarop lopen kun je vergelijken met steltlopen. Ze omschrijft hoe het voelde om weer de eerste stapjes te zetten, om weer voor het eerst buiten te komen en hoe ze weer de zorg voor haar kinderen kon opnemen. Maar ze blikt ook terug op de momenten dat ze nog niets kon, zelfs niet kon praten. Gevangen zitten in je eigen angst en onzekerheid en niemand kunnen vragen waarom je nou eigenlijk in het ziekenhuis ligt. Krista beschrijft dit zo gedetailleerd dat ik bijna haar machteloosheid kon voelen.

Een prachtig en mooi geschreven verhaal, over doorzetten, levenskracht en positief denken. Respect voor Krista en voor haar boek! Ik wil graag mijn leeservaring beëindigen met een quote van Krista uit dit boek: Is zelfreflectie niet het begin der wijsheid? 

7 reacties

Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: