27 oktober 2012

Openhartig van Patricia Vlasman

Wow, dit boek is zo indrukwekkend en oprecht geschreven, ben er echt even stil van geweest… Andere woorden die bij mij boven komen na het lezen: intiem, lief, rauw, intens, aangrijpend en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Patricia Vlasman schreef eerder de roman In alles eenzaam. Maar dit is iets totaal anders: dit is een autobiografisch verhaal over haar leven. Patricia heeft een progressieve en ongeneeslijke hartafwijking. Daardoor zijn de simpelste en eenvoudigste dingen voor haar al een helse en vermoeide activiteit.

Een schoolreisje naar Artis put haar bijvoorbeeld volledig uit, spanningen laten letterlijk haar hart op hol slaan. Extreme ritmestoornissen maken van elke dag een survivaltocht. Letterlijk. Op een dag hoort Patricia dat in Amerika een kliniek bestaat die gespecialiseerd is in haar ziekte. Ze wil daar naartoe voor een second opinion. Het wordt alleen niet vergoedt door de verzekering. Patricia verzint allerlei manieren om aan geld te komen zodat ze toch naar die kliniek kan. Ze organiseert een benefietconcert en doet mee aan een quizprogramma.

Het boek is zo eerlijk en intiem geschreven. Als lezer had ik het gevoel dat ik in de huiskamer van Patricia zat. Zo dichtbij liet ze mij komen. Het meest raakte mij dat Patricia nergens in een slachtofferrol kruipt. Ze schrijft met zoveel kracht en liefde. Maar er gebeuren ook schrijnende dingen: haar zoontje wordt gepest op school, haar Canta wordt vernield.

De Canta waar ze zo afhankelijk van is als ze graag weg wil. Ziekenhuispersoneel die Patricia zien als een nummer en totaal niet redelijk met haar communiceren. En een chauffeur van de groenvoorziening die pesterig en bulderend van het lachen midden op de weg blijft staan, zodat Patricia er niet langs kan rijden met haar scootmobiel en haar zoontje die naast haar fietst… Boosheid voelde ik als lezer.

Maar je leest ook over de gelukkige momenten die Patricia deelt met haar zoontje en haar man. Patricia die met hele kleine dingen al zo gelukkig kan zijn. En dat is mooi! Mooi, omdat zij als geen ander de lichtpuntjes weet te vinden in haar leven. Het inspireert en laat me ook even goed nadenken over mezelf en over anderen.