1 november 2013

Opstaan aankleden niet doodgaan van Hanna Bervoets

De laatste columnbundel van Hanna Bevoets, was ‘Leuk zeg doei’ en die heb ik in één keer uitgelezen en dat was best verzadigend op de een of andere manier. Chocola is heel lekker, maar een grote reep heb je er ook genoeg van. Breek je de reep in stukjes, dan heb je daar een paar dagen plezier en blijft de chocola lekker.

Dus, dat deed ik ook met haar nieuwste columnbundel: ‘Opstaan aankleden niet doodgaan’. Ik ‘hakte’ deze bundel in stukjes en las ik elke avond voor het slapengaan enkele columns. Zo bleef het leuk en tussendoor las ik een ander boek.

Deze bundel zit weer vol herkenbare columns. Met zoals je gewend bent: heerlijke creatieve zinspelingen van Hanna en een inkijkje in haar gedachten over alles. Ik vroeg me af waarom ik Hanna zo goed vond en vooral waarom ik haar columns zo herkenbaar vond. Wel, het antwoord is simpel! Hanna en ik zijn even oud. We delen dus dezelfde herinneringen aan onze kindertijd, zoals de tv programma’s die we als kind keken (Telekids, Full House) we droegen dezelfde soort kleding, omdat we in dezelfde tijd tiener waren. We denken over veel dingen hetzelfde. En als ik dus iets lees van Hanna, dan is het een feest van herkenning en constant een “o ja” gevoel.

Zo zit bijvoorbeeld Hanna in de trein als er een jong meisje binnenkomt en vraagt of de reizigers mee willen werken aan een enquête. Een norse meneer weigert en reageert ook heel vijandig. De andere reizigers, inclusief Hanna, reageren enthousiast en werken gemotiveerd mee, ook al wil Hanna eigenlijk liever niet meedoen. Vond ik herkenbaar. Als ik iemand heel nors zie reageren, wil ik het juist rechttrekken door juist wel mee te werken, omdat zo’n meisje er ook niks aan kan doen.

En er stond ook een hele leuke column in over vrijheid. Dat we eigenlijk heel veel vrijheid hebben, maar er niks mee doen. Je zou gewoon een winkel in kunnen stappen, dure kleding kunnen passen, gewoon omdat het kan en niemand je tegenhoudt. Je kan in plaats van naar je werk ook gewoon besluiten om met de trein naar de Efteling te gaan en daar lekker alleen in het sprookjesbos te gaan wandelen. Niemand zou je tegenhouden, je kan het doen én toch doe je het niet! Herkenbaar. Het leven is vaak een strijd tegen de vrijheden die je hebt… dat vond ik een mooie vondst.

Deze en nog veel meer leuke (en herkenbare) columns vind je in haar nieuwste bundel. Vijf sterren natuurlijk. Omdat het gewoon té leuk is!