2 augustus 2017

Probeer om te keren van Marijn Sikken

Deze stond al even op mijn lijstje. Dit kwam onder andere door de mooie recensie van Lalagé! De kaft met dit zwembad vind ik ook heel mooi, zwemmen komt ook terug in het verhaal.

In dit boek gaan we naar het dorp Leem en dat dorp bestaat 100 jaar, dus daarom is er feest. In het dorp is een boekhandel, maar de meeste klanten komen daar vooral voor de sigaretten. In de winkel werkt de jonge Eline, die verliefd is op de oudere Fred. Naast Eline werkt ook Michelle in de boekhandel. Michelle is laagbegaafd, ze praat niet meer sinds twee jaar en heeft overal begeleiding bij nodig.

Iets gebeurd

Twee jaar geleden is er iets heftigs gebeurd met Michelle toen ze van de bioscoop af kwam. Daardoor is ze volledig in zichzelf gekeerd. Michelle kan bijna niets meer alleen. Moeder Alma moet haar uit bed halen, overal bij helpen en haar zelfs verschonen. Michelle gaat een paar uurtjes per dag ‘werken’ in de boekhandel bij Eline. Ze prijst artikelen en krijgt tussen de middag van Eline te eten. Soms kan Michelle vrij agressief reageren.

Alma & Eline

Alma is naast Eline een hoofdpersonage in dit verhaal. Alma gaat vaak zwemmen als het zwembad nog niet open is. Liefst naakt, ze is toch alleen daar. Volstrekt tegen de regels, maar ze doet het toch. Naakt zwemmen in het openbaar zwembad voor openingstijd. Als de dag eigenlijk nog moet beginnen. Ik vond dat een mooi stuk om over na te denken.

Alma is de rest van de dag bezig met Michelle, je voelt haar frustratie en je volgt de mijmeringen van een moeder die eigenlijk veel liever twee normale dochters zou hebben. Toch zorgt ze elke dag trouw voor Michelle. Van haar man Arthur krijgt ze voorzichtig het advies om voor Michelle een tehuis te zoeken. Een mooie metafoor is als Alma haar dochter Michelle vergelijkt met een nest schildpad-eieren.

Eline is nog jong, maar blijft plakken in de boekhandel waar ze voornamelijk tabak verkoopt aan de bewoners van Leem, aan psychiatrische patiënten en aan jongeren uit het detentiecentrum. Ze is verliefd op de veel oudere Fred. Eline wil haar eigen leven leiden, maar ze wordt constant ondervraagt door iedereen over haar leven. Eline is wijs voor haar leeftijd en draagt in de boekhandel verantwoording voor Michelle. Eline raakte me, meer dan Alma.

Gedoseerd, ingetogen en venijnig mooi

Marijn Sikken schrijft heel mooi en maakt graag gebruik van metaforen, ze heeft het boek opgedeeld in korte hoofdstukken en nam mij mee naar het benauwde en fictieve dorpje Leem. Ik zeg het maar meteen: ik zou er niet willen wonen! De saamhorigheid en de bemoeienissen van iedereen met elkaar benauwde me. Wat me verder opviel was dat Alma en Eline zichzelf constant lijken te verdedigen. Tegenover de lezer, maar ook tegenover andere personages.

In het verhaal wordt uitgekeken naar de festiviteiten rond de 100e verjaardag van het dorpje Leem. Marijn Sikken lijkt voorzichtig ook naar een spannend moment toe te werken, maar laat dat moment ook weer zacht uitdoven als een kaars. Op een rustig niveau. Zo is het hele boek: gedoseerd, vlotte dialogen en een ingetogen schrijfstijl. Na afloop wil je eigenlijk het boek nog een keer lezen. ‘Probeer om te keren’ zegt de TomTom in de auto. Een standaard zinnetje, wat in dit boek bijna een smeekbede lijkt te zijn van hogerhand.