21 mei 2016

Roeien naar de Volewijck van Suzanne Wouda

Dit was echt een prachtige historische roman! Ik heb van begin tot eind genoten van ‘Roeien naar de Volewijck’!

Deze roman speelt zich af in Amsterdam en Haarlem in de zeventiende eeuw. Flora en Mare zijn opgegroeid in het Burgerweeshuis. Flora vertelt over haar tijd in het weeshuis en Mare vertelt over de tijd voor het weeshuis en tijd erna. Tien jaar later ontvangt Mare namelijk een verontrustende brief van Flora en wordt ze gevraagd om op zoek te gaan naar Flora’s zoon. In Haarlem komt ze uiteindelijk terecht bij het Dolhuys.

Het verhaal is zo beeldend geschreven, dat je het Amsterdam van de zeventiende eeuw bijna kunt ruiken. De drukte van de stad, de rust achter de muren van het weeshuis. Het strakke schema, het uitzichtloze bestaan en de eenzaamheid van de meisjes is voelbaar. Toch hadden de kinderen het niet slecht in het Burgerweeshuis. Ze kregen goed te eten, kregen school en bij ziekte werd je goed verzorgt.

Mare vertelt over haar zoektocht in Haarlem naar Flora’s zoon en ze vertelt over de tijd vóór het weeshuis. Mare is een volhouder en dat merk je als lezer. Ze heeft duidelijk de leiding in het boek en draagt dan ook het verhaal.

In overzichtelijke hoofdstukken, die wisselen van perspectief en tijd, vertelt Suzanne Wouda dit historische verhaal. Ondanks de verschillende perspectieven en tijdstippen is het prima te volgen. Suzanne Wouda beschrijft nauwkeurig de omgeving, waardoor je gemakkelijk via Google Maps de meisjes kunt volgen tijdens hun wandelingen door Amsterdam. De genoemde straten in Amsterdam en Haarlem zijn niet veel anders dan een paar eeuwen geleden, waardoor je dus een ‘online historische-wandeling’ kunt maken.

Ongemerkt lezen we ook interessante en historische feitjes. Bijvoorbeeld over Volewijck. Het was een plek op een schiereiland ten noorden van het IJ. Daar waren de galgen met de lijken van misdadigers. De lijken bleven hangen tot het touw brak en de lijken in een put vielen. Dat werd de galgenput genoemd. Vrouwen lieten zich volgens het lied (uit ‘Het nieuwe princesse liedt-boeck’)  naar de Volewijck roeien, waarna hun mannen dan een kind haalden uit de kolen tussen de lijken in de galgenput.

Ik vind het bijzonder om dit soort boeken te lezen. Je leert veel over de Nederlandse geschiedenis, maar tegelijkertijd geniet je ook van een meeslepend verhaal. Het geeft ook stof tot nadenken en je gaat onbewust vergelijken met het leven van nu. Ik vind het bijvoorbeeld heel mooi dat we qua gevoelens, emoties en gedrag niet zo gek veel anders zijn dan de mensen uit de zeventiende eeuw.

8 reacties

Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: