16 november 2013
Toen ik je zag van Isa Hoes
Ik had wat recensie-boeken klaarliggen. Maar soms komt er dan een boek voorbij, waarbij je denkt: nu laat ik alles liggen, dit boek _moet_ gewoon eerst! Ik kocht het meteen en begon ’s avonds in bed in ‘Toen ik je zag’ van Isa Hoes. Het is uit en ik ben er stil van. En hoe kun je in vredesnaam een boek beoordelen waar zo eerlijk en oprecht is geschreven over iets wat werkelijk is gebeurd?
Isa vertelt openhartig over haar leven en dat van Antonie. Hoe ze elkaar leerde kennen en verliefd werden. Beide carrières worden uitvoerig besproken en ook hun privéleven wordt open op tafel gelegd.
De komst van zoon Merlijn en dochter Vlinder. Maar het meest indrukwekkende zijn toch wel de zenuwslopende depressie-buien van Antonie en hoe hij met Isa omgaat op die momenten. Een zenuwslopende tijd, met veel tranen, woede en soms onbegrip. Maar ook momenten van geluk, vakantie en moederliefde.
Ik heb bewondering voor Isa! Niet alleen voor wat ze de laatste jaren met Antonie heeft meegemaakt, maar ook omdat dat ze zoveel privé aangelegenheden zo respectvol heeft beschreven. Het is niet niks om alles wat er is gebeurd om in een boek op te tekenen, en dat de rest van Nederland mee gaat laten lezen hoe je leven is geweest. Daar heb ik respect voor!
Een indrukwekkende leeservaring dus, waar ik nog even vol van zit. Bijzonder boek. Bijzondere mensen!
10 reacties
16 november, 2013 om 20:39
claareen oprecht liefdevolle reactie voor een bewogen boek, mooi geschreven.
17 november, 2013 om 14:47
IngeIk heb het boek niet gelezen, en ik denk dat ik dat ook niet gaan doen. Ik begrijp niet zo goed waarom Isa Hoes ervoor kiest om dit persoonlijke verhaal te publiceren. Wat zouden er kinderen er later van vinden?
17 november, 2013 om 15:54
Leesdame@Inge
Volgens mij om meerdere redenen. Één van die redenen was om met dit boek een beter beeld te geven over hoe het is om samen te leven met een partner die lijdt aan manische depressiviteit. Maar om het echt te begrijpen waarom ze heeft geschreven en om antwoord op je vraag te krijgen zou je misschien toch eens kunnen overwegen om het boek wel te lezen. Het is inderdaad vrij persoonlijk geschreven, maar ze weet ook precies wanneer ze iets weg moet laten uit het verhaal.
20 november, 2013 om 23:44
AnonymousIk zal nooit begrijpen waarom BN’rs hun lief en vooral hun leed met heel Nederland willen delen en daar vooral ook nog een commercieel tintje aan geven (ik denk hierbij ook aan Kluun en zijn openbare boetedoening, wat hem geen windeieren heeft gelegd). Het boek van Isa Hoes staat direct al op nummer 1 in de bestsellerlijst, wat lijkt op ramptoerisme maar dan in boekenland. Waarom denken BN’rs überhaupt dat wij dit allemaal van ze willen weten? Rouw in stilte en schrijf het voor jezelf en intimi op, als je hier behoefte aan hebt. Commercieel gewin over de dood van een ander, ik vind het echt onkies. Maar dit is mijn persoonlijke mening. Maria Wessels
21 november, 2013 om 15:23
AnonymousSorry maar je hebt duidelijk niet begrepen wat Isa verteld in dit boek. Niet haar rouw of commercieel gewin, maar het leven met een man die bipolaire (manisch depressief) is staat centraal. En waarom? Omdat er veel te weinig bekend is over het leven met een partner die deze ziekte heeft. Het wordt liever weggestopt.
Ik ben zelf bipolair en herkende voor het eerst sinds mijn diagnose 11 jaar geleden mijn verhaal terug in een andere bipolaire stoornis persoon. En daar ben ik isa dankbaar voor.
21 november, 2013 om 11:59
Liesbeth HermansNaar mijn bescheiden mening heeft Isa dit boek geschreven omdat er nog altijd een taboe rond “manische depressiviteit” heerst en om aandacht te vragen voor de partner van deze ” zieken”. Veel mensen herkennen zich in dit boek en voelen zich daardoor beter gesteund en begrepen. Ik zou eens naar de positieve reacties kijken van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of meemaken op haar fb-site. Tenslotte je hoeft het boek niet te kopen of te lezen er is niemand die je dwingt. Ik zal dat zeker wel doen !
21 november, 2013 om 14:25
conny luceyEen, jij noemt het lief en leed, mw/hr anoniem, verhaal waar een groot verdriet achter schuilt dat wordt geschreven door iemand die anoniem is wordt wel met respect gelezen, maar iemand die bekend is bij een groot publiek zou zijn pijn niet van zich af mogen schrijven of delen?
Ik heb het boek nog niet gelezen, maar zal dit zeker gaan doen.
21 november, 2013 om 22:05
LeesdameWat veel reacties. Ik denk dat het wat betreft de verkoop wel meespeelt dat een bekende Nederlander het boek heeft geschreven. Een stukje nieuwsgierigheid speelt natuurlijk mee. Maar ik heb ook begrepen dat er talloze mensen zijn die zich herkennen in dit boek. En om nog even terug te komen op het feit dat het boek van een bekende Nederlander is: ook bekende Nederlanders zijn mensen met gevoel. Het zijn geen poppen.
Beste Maria, ik deel je mening niet, maar ik vond je reactie zeker interessant om te lezen en om de andere kant eens te horen. Je bent welkom om dat hier te schrijven! Verschillende meningen maken een discussie juist interessant.
23 november, 2013 om 19:59
AnonymousDankjewel, Leesdame. Het was niet mijn bedoeling om de lezers hier te kwetsen. Zelf denk ik dat BN’rs misschien makkelijker en sneller de publiciteit opzoeken om hun persoonlijke verhaal te doen (omdat ze dit ook in hun dagelijkse leven en werken gewend zijn?) Maar ik snap het gevoel gewoon niet om je privésores met de rest van de wereld te willen delen. Zelf heb ik ook een ziekte, ik zeg liever niet welke, gelukkig niet levensbedreigend maar wel heel lastig. Maar het zou bij mij niet opkomen om een boek van een bekende BN’r met toevallig ook deze ziekte te kopen en daar steun uit te halen. Waarom zou ik? Ondersteuning vind ik bij deskundigen, de patiëntenvereniging en uiteraard mijn familie en vrienden. Zelf weet ik niet waarom Isa Hoes dit boek heeft geschreven, het kan ook een vorm van zelftherapie zijn om je verhaal op te schrijven. Dat gevoel ken ik zelf wel. Maar dat kun je ook privé en ‘onder ons’ houden. Er zijn mij te veel BN’rs die een boek uitgeven en graag over zichzelf verhalen, of hun eigen tijdschrift uitgeven. Ik zit daar niet op te wachten en zal het inderdaad nooit kopen. Het is ook zeker geen aanval op Isa Hoes, ik vind het uitermate triest wat haar is overkomen, maar waarom moet ze dit met heel Nederland delen? Groet, Maria Wessels
23 november, 2013 om 22:00
LeesdameDank voor je heldere uitleg Maria…
Wellicht ook interessant voor je:
Lees meer in de rubriek: Isa Hoes