25 mei 2017

Tot waar we kijken kunnen van Inge van der Krabben

Dit boek met dit lieve konijn op de kaft heeft me geraakt! Het konijn speelt ook een rol in ‘Tot waar we kijken kunnen’. Een literaire roman, waarin een moeder-dochterrelatie centraal staat.

Janne woont op zichzelf en heeft een goede baan, maar maakt geen kans op promotie. Het zorgt ervoor dat ze in een burn-out terechtkomt. De moeder van Janne (Dina) blijkt ernstig ziek te zijn, maar weigert elke behandeling. Wel heeft ze nog wat doelen te behalen, zoals meedoen aan Holland’s got talent. Dina doet het altijd verkeerd in de ogen van Janne. Is er nog tijd voor een goed gesprek?

Denk voor jezelf en niet voor een ander!

‘Tot waar we kijken kunnen’ draait om verwachtingen. Janne verwacht van alles van haar moeder, maar het blijft botsen. Dina beslist graag voor anderen en daardoor blijft het ook graag botsen. Eigenlijk lijken dochter en moeder vrij veel op elkaar, maar dat hebben ze nog niet zo door. Ook Janne heeft er namelijk een handje van om graag te beslissen voor anderen. Waarop de schrijfster meteen een goed advies tussen de regels verstopt: beslis voor jezelf en denk niet voor een ander!

Moeder Dina is ziek, maar lijkt haar hoofd nog even in het zand te stoppen. Één van haar doelen is meedoen aan Holland’s got talent en meteen bij het begin zitten we dan ook in het publiek van deze talentenjacht.

Janne komt vanwege haar burn-out terecht in een re-integratietraject en krijgt daarnaast ook behandelingen van de ietwat zweverige Monica om uit haar burn-out te komen. Janne kan niet zo goed van zichzelf afpraten. Dat blijkt maar weer als moeder Dina met een nieuwe kapstok komt, terwijl Janne haar eigen kapstok (in de vorm van een golf) veel mooier vindt. Ook lijkt Dina Janne op een verstikkende manier te beschermen, zo stuurt Dina Janne een kaart met Valentijnsdag. Waarop de volgende les tussen de regels door tevoorschijn komt: goede bedoelingen kunnen ook averechts werken.

Heftig en ingetogen

Inge van der Krabben heeft een heftig verhaal verweven met lichte humor en mooie passages om over na te denken. De schrijfstijl leest prettig en vlot, maar stemt wel steeds tot nadenken. De moeder-dochterrelatie is zorgvuldig uitgewerkt en voor allebei de personages valt wat te zeggen. Je zou als lezer willen schreeuwen dat Janne en Dina eens naar elkaar moeten luisteren…

Je voelt de wanhoop van Janne als haar vriendin dingen voor haar invult. Je voelt de pijn als Dina kostte wat het kost haar doel wil behalen. Maar je voelt ook de bewondering als Janne eindelijk eens van zichzelf laat horen.

Het verhaal heeft me geraakt… Vooral het aspect van verkeerde verwachtingen en beslissingen die door een ander voor jou gemaakt worden… En laten we eerlijk zijn… hoe vaak doen we dit niet (per ongeluk) zelf bij een ander? ‘Tot waar we kijken kunnen’ is een mooi en ingetogen verhaal, met een glimlach en zelfs bijna een traan. Janne is een mooi mens en Dina is een moeder die op haar manier écht van haar kinderen houdt.