27 februari 2016

Weerstand van José Fernanda

Vandaag las ik ‘Weerstand’ uit van José Fernanda. Een rauw leven, maar fijngevoelig beschreven. Wat heeft José een mooie schrijfstijl zeg!

Dit is het vervolg op ‘Weerloos‘. Nanny is weg bij Karel, maar hij zit haar op alle mogelijke vlakken dwars. Haar twee kinderen Violet en Nanda mag ze niet zien en ook instanties werken niet mee. Nanny stort zich in de kunst en in de wereld van drugs en drank. Een roekeloos leven volgt, maar al gauw beseft Nanny dat ze een eigen plekje en een normaal leven moet leiden als ze haar kinderen bij zich wil houden. Ze gaat samen wonen met Koos, maar ze is er nog lang niet.

José Fernanda schrijft heel mooi en zangerig bijna. Je kan merken dat ze in de kunstwereld zit en gevoel voor stijl in haar vingers heeft, ook wat betreft schrijven. Elk hoofdstuk begint eerst met een korte uitleg over een bepaald kleurpigment. Hoe de kleur gewonnen wordt, waar een kleur zijn naam aan dankt en waar we de kleur in terug kunnen vinden. José maakt dat helemaal niet ingewikkeld, ze verwijst bijvoorbeeld naar een bepaald merk nagellak of naar iets anders herkenbaars.

Na de kleuruitleg komt er een cursief stukje tekst met een herinnering en daarna gaat José verder waar ze gebleven was in het verhaal. Ik weet nog dat ik haar eerste boek  ‘Weerloos’ las en ik het zo jammer vond dat het niet goed afliep. Hoopvol was ik dan ook toen ik zag dat er een vervolg uitgekomen was. Zou het dan nu eindelijk goedkomen? In korte hoofdstukken neemt Nanny ons mee in haar leven en beschrijft ze eerlijk wat haar overkomen is en hoe ze dealt met haar verleden. Het boek is op zich prima los te lezen van ‘Weerloos’, maar om een compleet beeld van Nanny’s leven te krijgen is het wel handig om eerst het eerste deel te lezen.

‘Weerstand’ is een waargebeurd verhaal over een kunstzinnige vrouw, die verdwaald lijkt te zijn in de drukte van het hedendaagse leven en de nare herinneringen uit haar jeugd. Nanny knalt dagelijks tegen de barricades op die haar ex Karel en instanties tegen haar op lijken te zetten. Maar gelukkig zijn haar twee dochters ook oud genoeg om zelf hun mond op te doen. Ik was ontroerd toen Nanda het opnam voor haar moeder. Het boek bewijst dat er ook veel goede mensen bestaan De lieve huisarts die keer op keer brieven schrijft om Nanny te ondersteunen en natuurlijk Koos: die onvoorwaardelijk van haar houdt.

José Fernanda is naast auteur ook kunstenares, maar ik hoop dat ze het schrijven niet opgeeft!