28 mei 2015

Alles om jullie heen is er nog van Marieke Poelmann

Op 12 mei 2010 stortte een vliegtuig neer in Tripoli. De ouders van Marieke Poelmann zaten ook dit vliegtuig. Marieke hoorde dit nieuws die ochtend van haar broer Sandór. Haar hele leven veranderde en alles stond op zijn kop.

Marieke en haar broers Boris en Sandór staan er ineens alleen voor. Ze krijgen te maken met instanties, talloze spullen die opgeruimd moeten worden, verwikkelingen met familieleden en uiteraard de rouwverwerking die alles behalve makkelijk is. Maar ook herinneringen aan haar ouders en haar kindertijd passeren de revue.

Op het moment dat Marieke en haar broers het nieuws horen, neemt oma het heft in handen en sommeert ze dat iedereen naar het ouderlijke huis van Marieke moet komen. Hoe de familiebanden zijn wordt al snel duidelijk als Marieke troost zoekt bij haar oma. Ze zoekt toenadering, maar het vreemde antwoord van haar oma is: ‘Je stinkt, heb je soms knoflook gegeten.‘ Ik schrok van haar gevoelloosheid, maar ik bedacht me ook dat oma waarschijnlijk overdonderd was door de vliegramp en het verliezen haar dochter en schoonzoon.

Maar Marieke blikt ook terug op haar jeugd en ook daar blijkt er een kille verstandhouding te zijn tussen oma en tante Willeke. Marieke kreeg vaak oppas. Haar ouders waren altijd druk met Sandór, haar broertje kreeg op jonge leeftijd een hersentumor en zijn hersens waren hierdoor beschadigd. Marieke voelde zich vaak te veel en dat liet ze ook vaak merken. Haar moeder was erg lief, maar oma had vrijwel nooit een goed woord voor haar over. Voor het slapengaan las oma altijd voor. Dat vond Marieke fijn, maar oma dacht er later keihard over: ‘Jij was zo lastig.  Je zat alsmaar te  klieren met die kat, bah. Je was strontvervelend.’ 

‘Alles om jullie heen is er nog’ maakte veel emoties bij mij los. Ik was er stil van! Maar ik voelde ook woede. Waarom kon oma niet wat vriendelijker reageren? Ze moest toch ook wel beseffen dat haar kleindochter Marieke ineens er helemaal alleen voor stond, zo zonder ouders?! De hele verhaallijn rond het moeilijke en pijnlijke contact met haar moeders familie raakte me echt!

Ik voelde ook verdriet. Marieke voelt zich helemaal nog niet volwassen, vroeg haar vader vaak hulp bij de administratie en nu moet ze ineens alles zelf doen met haar broer Boris. Recherche komt langs, voor de identificatie van haar ouders. Daarnaast willen verzekeringsmaatschappijen allerlei informatie en ondertussen moet ook  de uitvaart geregeld worden. Tijd voor  bijkomen is er nauwelijks, het huis moet verkocht worden, alles wordt opgeruimd, uitgezocht en verdeeld. Ook vertrekt Marieke met Boris naar Tripoli, om onder andere naar spullen van haar ouders te zoeken op de plek van de ramp.

Het gewone dagelijkse leven gaat ook door. Het werk, de studie en relaties kabbelen voort. Ook het leven van Sandór in zijn tehuis gaat door. Marieke en Boris zijn heel lief voor hem. Marieke schrijft uitgebreid hoe het verder met haar ging, hoe ze haar leven terug oppakte en langzaamaan begon aan een toekomst zonder ouders.

‘Alles om jullie heen is er nog’ is mooi geschreven, zacht en openhartig. Het maakte veel los bij me en ik heb veel geleerd over wat er allemaal komt kijken als zoiets je overkomt. Niet alleen de praktische zaken, maar ook alle emotionele verwikkelingen. Het is bijna niet te bevatten, maar helaas wel werkelijkheid en soms dichterbij dan we denken.