27 januari 2013
Alles wat er was van Hanna Bervoets
De literaire roman Alles wat er was van Hanna Bervoets is heel erg goed! Luguber, literair, fijn geschreven, bijzondere kaft, sprankelend, rauw en klein beetje over the edge… Wat mij betreft nu al één van mijn favoriete van 2013 en het is nog maar januari. Ik ga je gauw vertellen waar het over ging!
Een aantal mensen zijn bezig met een televisie-opname in een schoolgebouw. Dan klinkt er een knal en krijgen ze een bericht te horen dat ze onmiddellijk alle ramen en deuren moeten sluiten tot nader order. Er is een ramp gebeurd en niemand mag naar buiten.
Iedereen moet blijven waar hij of zij is en deze acht mensen moeten dus noodgedwongen in het schoolgebouw blijven. Lotteke ziet dat niet zitten en verlaat dan ook het gebouw, want dus eigenlijk absoluut niet mag van de autoriteiten. Wat er precies buiten aan de hand is weet niemand en dat komen we ook niet te weten, maar wanneer Lotteke het gebouw verlaat weet iemand van het groepje te vertellen dat er dikke mist buiten hangt. Maar verder wordt niet duidelijk wat het is. Als lezer weet je dus net zoveel als de personages.
Merel is tv-redactrice, zij vindt tijdens een zoektocht in het gebouw naar eten een roze agenda. Ze besluit deze agenda voor zichzelf te houden en daar een soort logboek van te maken. Merel is dan ook de verteller. Ook is er een kind aanwezig in het groepje: Joeri.
In het schoolgebouw draait het leven om eten, overleven, en jezelf bezighouden totdat je ooit te horen krijgt dat je naar buiten mag. Slapen op een mat en later ieder in een eigen klaslokaal. Douchen bij de gymzaal en je kleren drogen op de verwarming. Om de dag door te komen worden er kinderboeken gelezen uit de schoolbibliotheek, spelen ze met Joeri, wordt er gezongen en gefantaseerd en leven ze op een paar rijstkorrels of een lepeltje pasta per dag.
Ook is er veel onzekerheid: wat als de stroom definitief uitvalt? Wat als er geen water meer uit de kraan komt? De weken worden maanden, het eten raakt op en de spanning loopt alsmaar hoger op. Dit leidt dan uiteindelijk tot lugubere taferelen.
Hanna Bervoets heeft een hele mooie schrijfstijl. Verder is het boek niet op chronologische volgorde vertelt. Soms lees je ook stukjes over wat er nog moet komen, dit is niet vervelend, maar maakt het verhaal juist net wat spannender. En net als bij Lieve Celine zit ook in dit boek veel venijn tussen de regels. Hanna laat de lezer ook nadenken, mij in ieder geval. Want wat zou ik doen als ik op dat moment in dat schoolgebouw zou zijn geweest?! Hoe zou ik overleven, mijn tijd doorbrengen… etc.
Alles wat er was vond ik heel goed. Het was een mooie leeservaring en het verhaal blijft in mijn hoofd nagalmen. Een aanrader dus!
5 reacties
27 januari, 2013 om 22:12
PippiIk ben dol op haar columns in het Volkskrant magazine en dit boek ga ik zeker lezen!
28 januari, 2013 om 09:41
watleesikik ga dit boek wel een keertje lezen als ik tijd heb
28 januari, 2013 om 09:43
willem jansenIk wou dat ik zo goed kon schrijven
28 januari, 2013 om 10:13
AnnekeIk kom dit boek oooooooveral tegen en nu ben ik echt zo nieuwsgierig geworden.
29 januari, 2013 om 11:42
Joany de VriesIk heb hier al veel goeds over gehoord. Ben ontzettend nieuwsgierig geworden naar het verhaal.
Wellicht ook interessant voor je:
Lees meer in de rubriek: Hanna Bervoets