27 april 2019

Anne van Hans Faber

‘Anne, kroniek van een zoektocht’ heeft me intens geraakt. Het gaat over de grote vermissingszaak rond Anne Faber en de heftige nasleep daarvan. Hans Faber is de oom van Anne en schreef dit boek als een ode aan Anne zelf en als eerbetoon aan alle mensen die geholpen hebben met het zoeken naar Anne.

Op vrijdagavond 29 september 2017 verdween Anne Faber tijdens een fietstocht in de bossen nabij Soest. Er werd dagen gezocht, uit alle hoeken kwam hulp. Helaas kennen we allemaal de afloop. Dit boek is een reconstructie van alle gebeurtenissen rondom deze zaak.

Van zoektocht tot rechtszaak

Hans Faber beschrijft gedetailleerd over alles wat er is gebeurd. Hij laat betrokkenen aan het woord en hij laat de lezer zien hoeveel mensen in touw waren om Anne te vinden. Later deelt hij hoe de ouders van Anne hun dochter eindelijk mochten zien, over de uitvaart en de rouw daarna. Hij laat zien hoe moeilijk alle betrokkenen het hebben met de dood van Anne.

Het moeilijkste deel om te lezen vond ik de zoektocht. Moeilijk in de zin omdat je als lezer toekijkt hoe mensen met hoop zoeken, maar dat je tegelijkertijd al weet hoe het gaat aflopen. Dat is bitter en pijnlijk.

Hans Faber schrijft ook uitgebreid over de arrestatie van Michael P. en de opvolgende rechtszaak. Er worden kritische vragen gesteld over ons rechtssysteem en de behandeling van Michael P. en hoe behandelaars over hem dachten. Bij deze passages voelde ik woede en frustratie.

Het gevoelige nawoord

Wim Faber schrijft het nawoord. Hij schrijft over wat het met hem doet, wat hij voelt en wat hij denkt. Hij denkt kritisch na over de doodstraf en analyseert hoe de rechters toentertijd hebben gehandeld bij een eerdere rechtszitting rondom P. Dit stuk heb ik twee keer opnieuw gelezen omdat er veel juridische informatie in verweven zit. Toch begrijp ik Wim Faber en zijn gedachtes erg goed. Hij voelt zoveel pijn van alles wat hij heeft meegemaakt.

Her en der las ik dat sommige lezers het nawoord langdradig vonden. Ik niet, ik vond het schrijnend en intiem. En ik denk ook dat het goed is als Wim Faber de lezer laat nadenken en dat hij bepaalde kritische vragen over ons rechtssysteem durft te stellen. Dus lieve lezer, lees met aandacht dat nawoord, het is van een vader die zijn hart lucht, zijn gevoel wil delen met de wereld. Het minste wat we dan kunnen doen is luisteren, of in dit geval lezen.

Kijk niet weg

Meerdere malen tijdens het lezen ben ik gestopt om hetgeen wat ik had gelezen te laten bezinken. Ik werd op sommige momenten zelfs bang en ’s nachts kwamen gebeurtenissen uit dit boek terug in mijn dromen. Het meest enge is dan ook dat het helemaal geen fictie is. Al deze gebeurtenissen zijn echt gebeurd.

Het immens grote bosgebied waar Anne in verdween. Beklemmende donkere bospaadjes. Als ik mijn ogen sloot zag ik het nog voor me. Toch bleef ik doorlezen. ‘Kijk niet weg’ zei de vader van Anne laatst op televisie. Ik vond dat hij een punt had. Ik wilde ook niet wegkijken. Ik las het boek van voor naar achter en sommige stukken twee keer. Dit was enger dan de engste thriller. Misschien omdat het zo dichtbij voelt. En vooral omdat het zo onwerkelijk voelt, maar toch écht is. Dat is bizar.

Geraakt en getekend

Het zijn de kleinste details die mij het meest raken in dit boek. Hoe iedereen helpt met het vinden van Anne. De vaderlijke intuïtie van Wim Faber. De toewijding van haar vrienden. En het liedje ‘Anne’ van Herman van Veen. Steeds hoorde ik dit liedje in mijn hoofd en later blijkt dit lied ook een rol te spelen in het boek.

‘Anne, de wereld is niet mooi…’ en helaas is dat ook zo. De wereld was die avond op 29 september beslist niet mooi.

Dit boek heeft me geraakt en getekend.