15 juli 2019

Dagboekkrabbel #13 Eline en zeven zussen

Na meer dan twee jaar heb ik deze rubriek weer uit het stof gehaald. Ik merkte dat ik vaak zin had om stukjes te delen, maar dat die stukjes niet lang genoeg waren voor een complete blogpost. Soms deelde ik dan die dingetjes via Twitter of Instagram, maar dat beviel me niet zo goed. Ik wil toch liever bloggen. Vandaar dus weer krabbels uit het dagboek van een lezer en blogger!

Om te beginnen, ik ga lekker met het lezen van Eline Vere, ik zit bijna op 40% nu (ebook-versie) en ik ben nog heel gemotiveerd! Ik heb de zestiende druk van LJ Veen Klassiek.

Luna leest Eline

Het las in het begin niet makkelijk, maar na verloop van tijd ‘prik’ je door de moeilijke zinnen heen en kom je vanzelf in het ritme van de tekst. Ik ontdekte mooie woorden, zoals ‘wiegelen’, ‘soirees’ en ‘gevoelde’. De Nederlandse taal klonk in die tijd erg mooi en chique. Er wordt rondgereden in een ‘Jan Pleizier’ rijtuig. Mensen gaan via een tourniquet het strand op bij het Kurhaus in Scheveningen, waar rieten mandstoelen staan. Oh, ik geniet van deze oud-Hollandse omschrijvingen!

Het verhaal zelf is melancholisch, het draaft soms door in somberheid en overpeinzingen. Eline was vaak somber en voelde zich eenzaam, terwijl haar leventje (voornamelijk haar omgeving) vrij druk is en er aan sociaal contact geen gebrek is. Verder worden er veel personages opgevoerd, soms is het terugbladeren en ja, heel soms vergeet ik weer wie wat doet en wie wat van elkaar is. Ik ben echter nog steeds gemotiveerd om door te lezen. Ik lees zo’n 22 pagina’s per dag. Lang genoeg om vol te houden, kort genoeg om nog aan ander leeswerk toe te komen.

De enorme zussen-hype

Er is een enorme aandacht voor Lucinda Riley momenteel. Etalages liggen vol met haar boeken, tafels in de boekhandel zijn volledig gereserveerd voor haar boeken. Haar boeken liggen zelfs bij de supermarkt. Veel van haar boeken staan in allerlei toplijsten. Op social media vult de uitgeverij de feed met advertenties. Ik voelde daardoor eigenlijk steeds meer afkeer. Want ja, alle aandacht in de winkels en online lijkt alleen nog maar om haar boeken te gaan, alsof er verder niets meer verkrijgbaar is… En hoe meer positieve geluiden ik hoorde, hoe sceptischer ik werd. Gek is dat eigenlijk, hoe dat werkt in je hoofd.

Diezelfde argwaan maakte me tevens ook nieuwsgierig. Wat is er toch met die boeken dat iedereen er dol op is? Wat maakt het zo verslavend? Wat nou als het inderdaad zo verslavend en geweldig goed is? Wat mis ik dan? Er was maar één manier om daar achter te komen, dus besloot ik op een grauwe zondagmiddag (gisteren dus) een paar pagina’s te lezen uit deel 1 van ‘De zeven zussen’.

Voor ik het wist had ik al een hoofdstuk uit, ik las daarna nog een paar hoofdstukken en toen zat ik al op pagina 70. Het verhaal leest erg makkelijk en Lucinda Riley heeft aardig wat trucs bedacht om de lezer vast te houden. Haar schrijfstijl is beeldend en makkelijk. Ze wekt tevens ook veel vragen op bij de lezer, maar is vervolgens spaarzaam met het geven van de antwoorden.

Het openen van een envelop duurt bijvoorbeeld een paar bladzijdes, maar ondertussen wil je als lezer wel weten wat er in die brief staat, dus blijf je lezen. Dat is slim bedacht. Dan zijn er nog antwoorden op vragen waarvan je al weet dat je ze pas in opvolgende delen gaat krijgen. Het is al met al een slimme marketingtruc natuurlijk, maar toegegeven: het leest ook wel lekker makkelijk weg. Ik denk dat ik het eerste deel deze week wel uit krijg. De leeservaring volgt uiteraard ook op mijn blog!

Heb jij al iets gelezen van Lucinda Riley en hoe denk jij over de hype rond deze boeken?