4 mei 2020

De moedermaffia van Anita Terpstra

Dit boek heeft de humor van ‘De luizenmoeder’, maar het bevat ook een flink laagje gevoeligheid!

Merel is in verwachting en moet op aanraden van haar verloskundige op zwangerschapsyoga. De zogenaamde “pufclub”. Merel voelt zich er niet echt thuis en luistert vol verbazing naar de verhalen van de andere vrouwen. Ook ergert ze zich in het begin mateloos aan alle gespreken over (toekomstige) kinderen, haar zus blijkt ook nergens anders meer over te kunnen praten. Maar onbewust trekt ze toch steeds meer op met Lies, Wendy, Marjet en Ilona, de vrouwen van de “pufclub”.

Zeer herkenbaar

Ik heb zelf geen kinderen, maar toch herkende ik heel veel uit ‘De moedermaffia’. Tijdens het lezen zag ik mezelf weer zitten op die ene verjaardag bij mijn nichtje thuis. Eerst was het nog wel gezellig, maar toen kwamen de moeders en de kinderen binnen. Het ging alleen nog maar over hun kinderen en als het al ergens anders over ging, kwam één van die kinderen meteen de aandacht weer opeisen, zodat het vervolgens weer over de kinderen ging. Achter mij werd een baby verschoond, de poeplucht dreef door de kamer. Onder tafel werd “huisje” gespeeld door twee kleuters. Ik ging een uur later opgelucht naar huis.

Merel voelt hetzelfde. Op elk feestje gaat het alleen nog maar over kinderen. Bij elke poging tot een ander gesprek worden ze meteen afgeleid door een kind. En dan al die adviezen… Dit mag niet, dat moet wel. Wel borstvoeding, geen borstvoeding. Wel werken, thuisblijven… Merel wil het liefst gewoon lekker kletsen, maar daar denkt haar omgeving anders over.

Humor en gevoeligheid

De hoofdstukken zijn kort en sommige hoofdstukken zijn opgebouwd als een dialoog. Andere hoofdstukken gaan over gebeurtenissen zoals de negenmaandenbeurs, kraamvisite’s en een over the top babyshower. De dialogen doen me denken aan de humor van ‘De luizenmoeder’. Alle clichés komen voorbij, van helikoptermoeder tot curling-ouder. Maar, er zit een addertje onder het gras! Tussen de regels door sijpelt de gevoeligheid genadeloos een weg naar buiten. Want, hoe perfect je ook denkt te zijn, het gaat altijd anders dan je verwacht. En dat komt in de laatste hoofdstukken hard binnen.

Anita Terpstra schreef een roman over een wereld waarin je belandt als je in verwachting bent. Maar ze schetst deze wereld op zo’n manier dat je jezelf ook herkent als je geen (kleine) kinderen hebt, maar vriendinnen en familie wel. Ook is het boek meeslepend, je volgt Merel in haar zwangerschap en uiteindelijk ben je als lezer ook benieuwd naar haar kindje.