31 mei 2017
Dit is geen dagboek van Erna Sassen
Een tijd geleden las ik voor het eerst een boek van Erna Sassen: ‘Er is geen vorm waarin ik pas‘. Ik was nieuwsgierig naar ander werk van Erna Sassen, dus besloot ik ‘Dit is geen dagboek’ te gaan lezen.
Boudewijn is 16 en “ziek”. Hij wil niets meer, alleen maar liggen in bed. Het is een paar jaar na het overlijden van zijn moeder en Boudewijn is totaal in zichzelf gekeerd. Vanbinnen kolkt het van woede, eenzaamheid en verdriet. Zijn vader is het zat! Hij stelt hem voor een ultimatum: hij gaat dagelijks schrijven en hij moet ook elke luisteren naar een cd. Zo niet, dan wordt hij opgenomen.
Stabat Mater
Boudewijn is opstandig, maar hij geeft uiteindelijk toe. Recalcitrant besluit hij dat het geen dagboek wordt, hij schrijft maar wat. Maar het schrijven bevalt hem steeds beter, het wordt een uitlaatklep. Boudewijn voelt zich verlaten, later in het boek krijg ik vooral het gevoel dat hij zich vooral verraden voelt door zijn moeder. Boudewijn’s moeder was depressief, was ook opgenomen en uiteindelijk pleegde zij zelfmoord. Boudewijn had daar zo zijn eigen (grove) opvattingen over.
Naast het schrijven moet hij ook luisteren naar de cd’s die zijn vader voor hem heeft uitgezocht. Zware stukken, zoals Salve Regina en Stabat Mater. Boudewijn schrijft bozig en gefrustreerd, soms ook met gitzwarte humor. Tussen de regels voel je ook zijn liefde voor zijn zusje Pluis. Pluis is een sprankelend personage, ze brengt letterlijk verlichting tussen de zware stukken. Boudewijn slaapt ’s nachts graag bij zijn zusje op haar kamer. Hij voelt zich bij haar het veiligst. Ze is jong, maar wel een houvast voor hem en ook het licht in dit donkere verhaal.
Moeilijke thema’s
Erna Sassen snijdt moeilijke thema’s aan in haar jeugdboeken. Dit keer depressie, rouw, zelfmoord en verwerking. Wat denkt en voelt een jongen als Boudewijn? Erna Sassen beschrijft de donkere periode gedetailleerd en durft Boudewijn grove en botte uitspraken te laten doen. Bot en grof ja, maar wel begrijpelijk voor de situatie waar Boudewijn in zit. Hij zegt wat hij denkt.
Het boek is niet dik en je doet er niet zo lang over. Maar makkelijk lezen is het niet. Sommige stukken blijven lang nawerken in je hoofd. Je vraagt je af of hoe jij zou reageren… En hoe zou je ermee omgaan als een zestienjarige in jouw naaste omgeving zichzelf apathisch ‘opsluit’ in bed? Is bijvoorbeeld de tactiek van de vader een handige zet? Ik begreep het wel. Schrijven is een uitlaatklep, muziek luisteren kan gevoelens oproepen, waar je vervolgens weer mee om moet leren gaan.
‘Dit is geen dagboek’ werd genomineerd voor de Deutscher Jugendliteraturpreis en voor de Jongeren Literatuur Prijs 2010. Ik ben van plan nog meer boeken van Erna Sassen te gaan lezen, want haar gedurfde schrijfstijl bevalt me!
4 reacties
3 juni, 2017 om 14:50
SherryIk zou dit boek graag willen lezen. Het lijkt me zeker wel iets voor mezelf.
5 juni, 2017 om 15:58
LeesdameHet is een aanrader 🙂
4 juni, 2017 om 13:22
boekielezenJa! Ik ben ook liefhebber van de boeken van Erna Sassen! Ik was erg verrast door haar boeken omdat ik haar vooral kende van een grappig radioprogramma eind jaren 80.
5 juni, 2017 om 15:58
LeesdameIk kende haar voornamelijk uit Medisch Centrum West, waar ze een punk-verpleegster speelde. Haar boeken hebben mij ook verrast, zo gevoelig en dicht op de huid. Ik ga er binnenkort weer een lezen!
Wellicht ook interessant voor je:
Lees meer in de rubriek: Erna Sassen