23 januari 2021

Dromen over zieke, oude schapen van J.W. Jansen

‘Dromen over zieke, oude schapen’ is een roman van J.W. Jansen in een nieuw jasje. J.W. Jansen herschreef zijn eerdere roman ‘Vallen en helpen opstaan’.

JeeWee is wijkverpleegkundige bij de thuiszorg. Hij fietst naar cliënten, maakt daar van alles en krijgt van alles naar zijn hoofd geslingerd. JeeWee is grofgebekt, drinkt whiskey (onder werktijd) en is niet vies van een pilletje, seks en obsessief sporten. Hij bespreekt zijn werk en het beleid van de thuiszorg met cynisme en humoristische oneliners. Ondertussen komt JeeWee niet meer aan zijn schrijfwerk toe.

Wijkverpleegkundige JeeWee

Ooit schreef hij een roman, nu krijgt hij geen letter meer op papier. Het werk slokt hem op en de tijd die hij over heeft gaat op aan sporten, vrouwen en zichzelf verdoven met alcohol. Hij denkt vaak grof, maar blijft netjes tegen cliënten. JeeWee heeft zo zijn eigen kijk op de thuiszorg, cliënten en haar beleid.

Wat me opviel was dat de jongere cliënten dankbaar en meer bescheiden zijn. Zij voelen zich bijna ongemakkelijk bij de intieme verzorging, maar JeeWee gaat daar heel tof mee om. Hij weet ook vakkundig om te gaan met agressieve cliënten en cliënten die lastig zijn. JeeWee denkt ook vaak grove dingen en in zijn fantasie voert hij van alles uit, maar in werkelijkheid blijft hij dan rustig.

Rijst met sambal

JeeWee leeft vooral op (vitamine)pillen en een bordje rijst met sambal. Hij heeft bindingsangst, sport als een malle en is erg direct in communicatie en verzint de gekste bijnamen voor collega’s en cliënten. Maar achter die grote mond en de verdoofde geest zit een zorgzame en vakkundige wijkverpleegkundige verstopt.

De schrijfstijl is grof, cynisch, maar ik proestte af en toe ook mijn koffie uit op het scherm van mijn e-reader. De oneliners van JeeWee zijn geweldig! Wel denk ik dat zijn humor je ook moet liggen. Voor sommige lezers kan het te heftig zijn, maar ik nam zijn grove uitspraken met een korrel zout.

Een roman met een venijnig laagje

Het venijn zit ‘m in de staart. Bij de tweede helft voelde ik me melancholiek worden. Hoe de thuiszorg hier geregeld wordt, de mensen die afhankelijk zijn van die zorg en vaak hulpeloos in bed liggen te wachten. De oude meneer die agressief met zijn stok slaat en eigenlijk veel beter af zou zijn in een verzorgingshuis. Een beleidsmedewerker die brutaal meegaat naar een cliënte omdat hij van mening is dat mevrouw best wel wat zorguren kan inleveren. Dat zijn pijnlijke situaties en ik denk dat je dat ook meeneemt naar huis en niet altijd van je af kunt zetten.

J.W. Jansen (zelf ook verpleegkundige) herschreef dus dit boek, verweefde tussen neus en lippen door corona erin en laat de lezer tussen de regels door nadenken over de zorg in Nederland. En hoewel JeeWee af en toe bot en raar uit de hoek komt, zou ik het niet erg vinden als hij aan mijn bed zou staan mocht ik ooit verpleging nodig hebben. Ik kreeg al snel sympathie voor hem, zo’n dwarsligger in de zorg, die handelt naar eigen inzicht.