25 januari 2020

Duivelskind van Maria Genova & Angel van der Vecht

Toen ik de omslagtekst las van ‘Duivelskind’ was ik al meteen geraakt door hetgeen wat ik las.

De jonge Angel wordt als kind door haar ouders gezien als ‘duivelskind’, ze zeggen dat ze dom is en niks kan. Om haar te “genezen” misbruiken ze haar en krijgt ze fysieke straffen. Hoewel de school ingrijpt, blijft deze hel toch voortbestaan, voornamelijk omdat de gezinsvoogd van jeugdzorg de ouders geloofde. De mishandelingen gaan zo ver, dat zelfs de vader een poging doet om Angel te vermoorden.

Opkrabbelen uit de hel

Angel krabbelt op uit de hel als ze op weg is naar volwassenheid. Ze krijgt een baantje en een eigen woning. Maar ook daar blijven de ouders macht over Angel houden, wat het creëren van een nieuw leven bijna onmogelijk maakt. Angel zoekt hulp bij instanties, maar nergens wordt ze echt voor 100% vooruit geholpen. Er zijn wachtlijsten, maar ook professionals die niet goed om kunnen gaan met Angel’s verleden en haar trauma’s.

Zo heeft Angel veel last van dissociatie-gedrag. Ze gaat dan bijvoorbeeld naar bed en vervolgens wordt ze even later ‘wakker’ bij het spoor. Politie vindt haar dan en brengt haar dan weer terug naar huis. In die tijd heeft ze ook al partner, hij staat doodsangsten uit als Angel ’s nachts weg is. Dit gaat maanden zo door, maar echte hulp blijft weg. Schrijnend om te lezen.

Net als hoe jeugdzorg omgaat met Angel’s problemen in haar jeugd. Hoe dom kun je zijn als gezinsvoogd?! En waarom keken omstanders toch steeds de andere kant op? Later geven sommige familieleden toe dat ze het wisten. Maar ook zij deden niks. In feite zijn zij dus ook verantwoordelijk voor de grote psychische beschadigingen bij Angel.

De leegte en de afschuw

Het verhaal is geschreven in twee stijlen. Een klein cursief gedeelte in de ik-vorm en vervolgens gaat een alleswetende verteller verder met het verhaal. De twee verschillende stijlen lezen in het begin wat moeizaam, maar al gauw was ik gewend aan de twee stijlen. De auteurs schrijven beide heel direct en nemen geen blad voor de mond. Je volgt het leven van Angel vanaf haar jeugd, een groot deel van het verhaal belicht ook haar leven als volwassen vrouw en de trauma’s waarmee ze nog altijd kampt.

De mishandelingen en het seksueel misbruik worden zeer gedetailleerd omschreven en die zijn gruwelijk en/of vies. Zelfs haar moeder misbruikt haar en van dat stukje gruwelde ik enorm. Het meest enge aan dit verhaal vond ik dat ze als kind machteloos stond. Alleen school stond achter Angel, maar dat werd lastig omdat een gezinsvoogd van jeugdzorg de kant van de ouders koos. Dat moet echt zo naar geweest zijn voor Angel. De leegte, de afschuw, de angst. Voor jaren is zij getekend! Brrr, dit boek gaf me de rillingen!