27 september 2020

Een hemel zonder schroeven van Marieke van Meijeren

Ik kwam dit boek een tijdje terug tegen via Lalagè. De omslagtekst op Goodreads sprak mij al eerder aan.

We reizen de toekomst in, naar 2065, daar merk je overigens niks van. Maria begraaft samen met haar zoon Seth haar man Aron. Je merkt al meteen dat Maria erg verward is. Seth blijft een tijdje logeren, maar moet ook terug naar Oeganda, daarom regelt hij dat moeder naar een verpleeghuis kan, maar Maria wil dat helemaal niet. Ze wil liever in haar eigen gedachtes blijven, in haar eigen huis, bij haar katten. Maar de ouderdom haalt haar in…

Op het verkeerde been

De omslagtekst zette mij op het verkeerde been. Volgens de omslagtekst zou dit boek gaan over een vrouw die door een misverstand op een psychiatrische afdeling terechtkomt, maar dit zijn echter maar een paar hoofdstukken. In het verleden is Maria door miscommunicatie opgenomen geweest op de PAAZ. Maria had last van PTSS. Jaren en jaren later heeft ze dat nog steeds.

Maria heeft een fascinatie voor kunst, toneel en boeken. Ook is ze graag vlakbij zee. Ze woont in Zeeland en wie dit gebied kent zal veel plekjes herkennen. Zoals de boulevard in Vlissingen, de Gevangenentoren, de polders en de markt in Middelburg. Maar Maria wordt steeds verwarder. Haar zoon Seth maakt zich flink zorgen en regelt dan ook dat ze een indicatie krijgt voor een verpleeghuis.

Gespannen sfeer

In dit gehele boek hangt een gespannen sfeer. Elk moment verwacht ik iets engs. Dat Maria iets engs doet met zichzelf, of met haar katten. Een paar keer blaas ik opgelucht mijn adem uit als er dan toch niks engs blijkt te gebeuren. Marieke van Meijeren beschrijft de wanhoop en onmacht bij Maria in een zangerige schrijfstijl, soms lijkt het alsof je poëzie leest.

De omschrijvingen van het jutten aan het strand van Vlissingen zijn zo beeldend, dat je de zee bijna ruikt en proeft. Maria ontkent haar gebreken. Zo springt ze gerust op de fiets, doet overal impulsaankopen, maar wordt dan gevonden door de postbode. Met haar zoon heeft ze een bijzondere band. Er is veel liefde voor elkaar, maar ook onderhuidse spanning.

De opname

Maria had vanwege haar heftige ervaringen in Congo last van PTSS. Vanwege haar heftige napijn na een keizersnede werd ze naar de paaz gebracht zodat ze kon liggen tijdens het poliklinisch onderzoek. Door een misverstand werd ze meteen opgenomen en kon ze niet meer naar huis. Het medisch personeel communiceerde niet goed met elkaar. Ze moest ineens pillen slikken, haar pijnstillers afgeven en deze opsluiting gaf haar eigenlijk nog een extra trauma.

Later bezoekt ze met haar zoon het verpleeghuis. Ze voelt zich er niet prettig. Ze voelt zich wederom opgesloten en wil daar beslist niet wonen. En weer is er medisch personeel dat het beter denkt te weten. Maria mist haar man verschrikkelijk, ze rouwt en ze draagt een enorme rugzak met bagage uit het verleden met zich mee. Ze keert zich daarom graag terug in haar gedachtes. Ook het geloof speelt een aanwezige rol in haar leven. Deze stukjes zijn best taai om te lezen, vooral als je helemaal niets met het Christelijk geloof hebt.

Mooi en voelbaar

‘Een hemel zonder schroeven’ is een mooi en voelbaar verhaal. De sfeer in dit boek is grauw en je voelt bijna de kou als Maria met blote voeten in het koude zand op het strand staat. Het is een dun en licht boek, maar de inhoud is bijzonder zwaar. Het voelde ook wat ongrijpbaar, vooral het einde.