15 juni 2020

Een week of vier van Laura van der Haar

‘Een week of vier’ is een actuele roman, waarin corona een grote rol speelt.

Ida is een alleenstaande moeder. Haar dochtertje Joanes is drie maanden oud. Samen zitten ze in een vreemde Spaanse stad als het corona-virus om zich heen grijpt. Ida raakt zelf besmet. In een vreemd land, vol gekte en angst moet ze zich overgeven aan de medische protocollen. Maar eerst moet ze goede opvang regelen voor Joanes. Ida piekert zich suf en hoopt uiteindelijk dat ze de juiste beslissing heeft genomen.

Verhitte situatie

‘Een week of vier’ speelt zich af in een verhit Europa. Ida voelt zich een vreemde in de Spaanse stad, maar ze heeft gelukkig haar kindje Joanes. Ida voelt een obsessieve liefde voor Joanes en is heel erg gefixeerd op haar. Ze zijn bijna onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Maar dan merkt Ida dat ze symptomen heeft van het virus. Een koele en zakelijke telefoniste geeft aan dat Ida opgehaald wordt. Ida raakt in paniek, wil weglopen, onderduiken, maar uiteindelijk geeft ze zich over en regelt ze dat vriendin Nellie haar dochtertje op komt halen.

Wat volgt is een uitgerekte passage waarin Ida onderweg is naar een ziekenhuis en de situatie overdenkt. Tussendoor lees je flashbacks over hoe Ida in Spanje terecht is gekomen, hoe ze Nellie leerde kennen en wordt haar liefde voor Joanes uitvergroot.

Grimmige en beklemmende sfeer

Van begin tot het eind is er een grimmige en beklemmende sfeer in dit boek. Ida voelt onmacht en is radeloos. Vooral de onmacht die ze voelt in het ziekenhuis is tastbaar. Alle artsen en verpleegkundigen zijn bijna onherkenbaar door de mondkapjes, waardoor er onbewust nog meer afstand komt tussen patiënt en zorgverlener en waardoor Ida zich nog eenzamer voelt.

Laura van der Haar schetst een realistisch beeld van deze crisis en het speelt zich af net voordat Nederland in een intelligente lockdown ging. Het is geen dik boek, maar ik deed er toch wel lang over. Het verhaal heeft een naargeestige ondertoon. Zelfs de liefde die Ida voor Joanes voelt, voelde naargeestig. Dit boek -en vooral het eind- moest bij mij echt even bezinken!

Laura van der Haar durft grenzen te verkennen, dit wist ik al wel van haar debuut ‘Het wolfgetal‘, maar dit boek raakte me diep en liet me verslagen achter!