24 september 2015

Eet van Suzanne Hazenberg

In mijn “Suzanne Hazenberg bui” eindigde ik met ‘Eet’. Een op zichzelf staande (gruwelijke) thrillers. Ik vond het een tof thriller om te lezen, maar heb ook wat kritische puntjes.

In ‘Eet’ volgen we drie verhaallijnen. Allereerst gezondheidsfreak Anouk. Ze heeft duidelijk een eetprobleem en heeft zoveel voedsel geschrapt dat ze vrijwel  alleen nog maar fruit en noten eet. Als Joost aankomt met de uitnodiging van zijn ouders ontstaat er wrijving. Zijn ouders willen chique uiteten gaan en Anouk raakt daar van overstuur. Na een hoop wederzijdse beloftes gaat ze dan toch mee.

We volgen ook de Poolse Marek. Een gevoelloze jongeman, die nergens voor terugdeinst. Hij vermoord zonder blikken of blozen zijn eigen zus Ozella en later zijn minnares. Marek voelt niets, alleen voor zijn ganzen die hij in Polen had. Hij vond het heerlijk dat hij de macht over de ganzen had… Hij bezoekt het bordeel bij hem in de buurt, waar hij Mercedes bezoekt. Hij laat haar onder dwang elke keer een bak met brij opeten, steeds meer. Het doet hem denken aan de ganzen. Eigenlijk was dat het enige in zijn leven wat de moeite waard was.

In het bordeel werkt Mercedes. Ze komt uit Colombia uit de sloppenwijken. Ze had geen geld en ze kreeg een aanbod om aan het werk te gaan in Spanje, maar daar wordt ze regelrecht naar Amsterdam gebracht, waar ze moet werken voor Rico. Een gemene pooier en ze wordt als vuil behandeld. Toch droom Mercedes van terugkeren naar Colombia, naar haar zoontje. Ze spaart stiekem geld en ze begint vluchtpogingen te bedenken, alleen houdt Rico haar flink strak.

Drie mensen dus. In korte hoofdstukken wordt hun leven gedeeld. Eerst lijken ze niets met elkaar te maken te hebben, maar ze wonen allemaal vlakbij elkaar en uiteindelijk kruisen de verhaallijnen zich. In het begin zijn er weliswaar gruwelijke passages, maar de spanning is nog niet echt voelbaar. Dat komt later pas op gang en goed ook! Als Anouk gekidnapt wordt door Marek en Mercedes systematisch uitzoekt hoe ze het best kan vluchten, maar letterlijk en figuurlijk verkeerd terechtkomt.

Suzanne Hazenberg is scenarioschrijfster en dat kon ik goed merken. De hoofdstukjes worden steeds korter en eindigen steeds met een soort cliffhanger, hierdoor schiet je door het boek heen. Helaas kreeg ik nergens echt binding met de personages en oogde het boek in het begin ietwat chaotisch, vanwege de snelle wisselingen.

Wat ik wel leuk vond, was dat veel aspecten uit ‘Eet’ ook al in het hoofd van Ymke de Ruyter zaten. Yep, de hoofdpersoon uit ‘Thriller’ en ‘De debutant’. Eigenlijk schrijft Ymke dus over de thriller ‘Eet’.

Toffe thriller, gaat over het randje, maar blijft boeiend tot het eind!