25 juli 2014

Glazuur van Lisette Jonkman

glazuur cover

Ik heb twee boeken van Lisette Jonkman in mijn bezit en ik had ze beide nog niet gelezen. Dus ben ik tijdens de warme zomerdagen begonnen in haar debuut  ‘Glazuur’.

Sophie werkt als een soort manusje-van-alles op een reclamebureau. Tegen haar familie vertelt ze dat ze copywriter is, maar in werkelijkheid voorziet ze iedereen van koffie en redigeert ze de teksten van haar leidinggevende Karlin. Karlin was vroeger de beste vriendin van Sophie, maar nu zijn ze aartsvijanden. Karlin maakt flink misbruik van Sophie. En Karlin heeft eigenlijk de baan waar Sophie naar solliciteerde.

Haar vriendin Sanne adviseert om niet te klagen, maar om iets te doen aan de situatie. Sophie weet dat Sanne ergens gelijk heeft. Daarom gaat ze meer van zich afpraten en doet ze na lange tijd weer wat voorzichtige stapjes op liefdesgebied. Maar ook daar blijkt niet alles vlekkeloos te verlopen…

‘Glazuur’ leest razendsnel, ik vloog door het boek heen. Lisette Jonkman schrijft vermakelijk en komisch over de situaties waarin Sophie verzeild raakt. Situaties die ons ook vaak genoeg overkomen. Zoals een berichtje per ongeluk naar de persoon sturen over wie je het hebt, in plaats van naar je vriendin. Volgens mij is dit ons allemaal wel eens overkomen.

Op bepaalde vlakken is ‘Glazuur’ wel een typische chicklit. De hoofdpersoon heeft een baan onder haar niveau, gedoe met vriendjes en de bijpersonages zijn personages die je wel vaker bij chicklits tegenkomt: Karlin is de bitch, Dikke Jikke is de nieuwsgierige en amicale collega, Gerrie de verbitterde en wantrouwende buurvrouw. En natuurlijk nog de grote liefde van Sophie: Rein… En ja… het einde van het verhaal zag ik wel aankomen. Gelukkig heeft Lisette Jonkman een sprankelende schrijfstijl en dan vind ik die clichés al iets minder erg.