30 juni 2022

Het leven noemen van Aisha Dutrieux

Aisha Dutrieux is een Nederlandstalige auteur en ze debuteerde in 2021 met de literaire roman ‘Het leven noemen’.

Mira is een alleenstaande moeder en werkt als verpleegster in de thuiszorg. Haar dochtertje Vera is regelmatig ziek en wordt dan opgenomen in het ziekenhuis. Niet omdat Vera snel ziek is, maar omdat Mira Vera ziekt maakt… Mira lijdt namelijk aan het syndroom van Münchhausen by proxy. Als artsen achterdochtig worden, verhuizen Mira en Vera en beginnen ze weer een nieuw leven op een nieuwe plek.

Twee perspectieven

In het heden volgen we de volwassen Vera. Ze heeft last van hyperventilatie en kampt met een burn-out. Bij haar therapeute praat ze over haar verleden en over haar moeder. Vera herinnert zich veel, maar kan niks bewijzen. Doordat ze zo vaak verhuisd zijn kan ze nergens gemakkelijk informatie opvragen. Haar moeder ontkent steevast alles wat er gebeurd is. Zij zit voornamelijk thuis en is druk met haar verschillende accounts op fora en social media waar ze aandacht genereert door te verzinnen dat ze ernstig ziek is.

De verhaallijn in het verleden begint in 1994, maar gaat door tot Vera een puber is. Als het Mira niet meer lukt om Vera pillen te laten slikken, verzint ze verhalen over Vera’s geestelijke gezondheid, zodat er GGZ hulp komt. Maar bovenal draait het om Mira zelf, ze geniet als andere mensen aan haar lippen hangen wanneer ze vertelt over Vera.

Bijna verstikkend

De sfeer in dit boek is bijna verstikkend. Aisha Dutrieux weet een beklemmende sfeer te creëren en meteen de toon te zetten. Münchhausen by proxy is een syndroom waarbij een ouder/verzorger zijn of haar kind bewust ziek maakt om aandacht te krijgen van artsen. Zo geeft Mira Vera een aantal pillen waarvan de bijwerkingen ervoor zorgen dat Vera meteen opgenomen wordt en ze dus een slaapplek voor de nacht hebben, omdat ze op dat moment ’s nachts nergens terecht kunnen.

De verhaallijn in het heden draait om Vera’s verwerking en zoektocht naar antwoorden op vragen uit het verleden. Vera probeert een normaal leven te leiden, maar dat gaat lastig. Ze is ook niet goed in relaties. Vera heeft een fascinatie voor kruiden en paddenstoelen en daar kookt ze ook regelmatig mee.

Sobere stijl

Zonder wollig taalgebruik leidt de auteur mij door het verhaal. Haar schrijfstijl is ingetogen en sober, maar tegelijkertijd ook levendig. Ze schetst een situatie waarbij je jezelf als lezer meteen voor kunt stellen dat dit echt kan gebeuren in je omgeving. Met een knoop in mijn maag las ik over de dingen die Mira haar dochter aandoet. Hierdoor zit er ook een soort spanning in het verhaal, waardoor je het boek moeilijk aan de kant kunt leggen. Ik vond dat het verhaal echter wel iets te snel afgerond werd. Wat mij betreft had dit boek veel dikker mogen zijn. Ik wou nog veel meer weten over Vera en hoe het verder in haar leven zou gaan.

Aisha Dutrieux is niet alleen auteur, maar ook rechter van beroep. Een paar jaar geleden besloot ze een opleiding te volgen aan de Schrijversacademie.