Homerus #21 was het wishfull thinking?
Goedemiddag allemaal. Ik ben er lekker vroeg bij vandaag! En gelukkig blijft de vaart in het verhaal nu en dat maakt het lezen een stuk prettiger.
Odysseus vermomt als bedelaar probeert de vrijers uit in het paleis. Hij vraagt ze om een stukje brood en kijkt wie het vrijgevigst is. Antinoös geeft echter zijn ongezouten mening, wat leidt tot een woordenwisseling. Uiteindelijk bemoeit Telemachos zich ermee, omdat hij zijn vader wil verdedigen. Maar hij mag niet laten merken dat het Odysseus zelf is.
Daarna krijgt Odysseus een aanvaring met Iros. Het loopt aardig op en ze dagen elkaar uit tot een bokswedstrijd. En dan ben ik weer aan het einde van mijn dertien dagelijkse bladzijden. Een cliffhanger vandaag dus, want hoe loopt het nu af?
Zoals ik al schreef, er zit nu meer vaart in het verhaal, dat leest vlotter en je wordt wat makkelijker het verhaal ingezogen. Een bijzonder fenomeen in dit verhaal blijf ik de aanwezigheid van de Goden vinden. Op sommige momenten zijn het adviseurs, of ze houden toezicht. Ze kunnen de helpende hand bieden, of juist gigantisch tegenwerken.
Ze zijn aanwezig in vermomming of soms gewoon als zichzelf. Ik dacht er wat dieper over na en vroeg mezelf af: waren dat de Goden zelf in vermomming.. of was het misschien ook een vorm van “wishfull thinking” van Odysseus en Telemachos? Homerus zelf is de alleswetende verteller en als ik hem mag geloven waren het dus de Goden zelf. Maar waarom zou het geen “wishfull thinking” kunnen zijn? Ik denk er nog even over na…