2 september 2020

Huilen zonder tranen van Agnes van den Muijsenberg

Ik kwam dit boek per toeval tegen op Kobo Plus. Nieuwsgierig begon ik te lezen en zat al gauw in het verhaal!

Anne zit op de middelbare school. Ze is getuige van een ongeluk nabij het schoolplein. Een lerares geeft haar de tas van het slachtoffer. Anne houdt de tas en leest vervolgens het dagboek van het meisje. Ze leest dat het meisje bewust een eind aan haar leven wilde maken en heftig gepest is. Niet lang daarna wordt Anne gepest. Het lijkt alsof iemand weet dat zij het dagboek heeft gelezen. De pesterijen gaan zo ver, dat Anne uiteindelijk niet meer naar school gaat.

Heel direct

Het verhaal wordt heel direct gebracht. Geen opsmuk of opbouw. Anne wordt van de een op de andere dag gepest en mishandeld. Dit loopt uit de hand en ze heeft het gevoel dat ze niemand meer kan vertrouwen. Ze krijgt veel steun van haar moeder, maar toch glijdt ze af.

Anne gaat zichzelf beschadigen, vraagt zich af of ze inderdaad niet beter dood kan zijn, zoals de pesters beweren en voelt zich schuldig over het dagboek wat ze stiekem heeft gelezen. Op school gaat het niet best. Haar mentor helpt niet mee. Ze gebruikt het cliché zinnetje ‘je moet het maar negeren’. Uiteindelijk wordt ze bewust thuisgehouden, maar de leerplichtambtenaar is daar niet blij mee…

Een zwakke tweede helft

De eerste helft is sterk en leest vlot. De tweede helft zakt echter in en de auteur begint het verhaal uit te kauwen. Het blijft allemaal net wat te lang duren en het wordt een “wij tegen zij” verhaal. Het werd iets te eenzijdig en ik kreeg de indruk dat de auteur iets teveel diverse vormen van problematiek bij jongeren aan wilde kaarten.

Maar ik vind ook dat de auteur goede punten aanstipt. Zoals een mentor die bewust problemen negeert die voor haar ogen plaatsvinden. Negeren is nooit dé oplossing bij pesten en door dit soort houdingen maak je de drempel voor scholieren alleen maar hoger als ze hulp vragen.

Ook is het goed dat er aandacht is voor de effecten van pesten op langer termijn. Wat het teweeg kan brengen als niemand ingrijpt en dat het zelfs tot zelfmoord kan leiden. In het allerlaatste hoofdstuk legt de auteur nog eenmaal de nadruk op hoe ver het kan gaan en hiermee laat ze de lezers toch weer anders naar het gedrag van een bijpersonage kijken.