2 juni 2023

Ik zie je bij de uitgang van Joosje Duk

Voor je verder leest: dit boek – en dus ook deze leeservaring – gaat over de eerste Covid-19 golf, als dat confronterend voor je is, lees dan niet verder.

Het is april 2020, de eerste coronagolf is realiteit. Rogier Duk voelt zich niet goed, hij belandt in het ziekenhuis en blijkt één van de eerste ernstige coronapatiënten te zijn. Hij ligt op de ic en wordt in slaap gebracht en beademd. Zijn dochter Joosje bezoekt hem vrijwel elke dag en houdt een dagboek bij over deze onzekere tijd.

Een gevoelig dagboek

Op aanraden van de verpleging schrijft Joosje een dagboek over haar vaders tijd in het ziekenhuis, zodat hij later zijn ic-tijd beter kan verwerken. Joosje deelt alles, vanaf het begin, de opname, de diagnose en hoe haar vader in slaap werd gebracht. Ze omschrijft hoe ze naast zijn bed zat en tegen hem sprak. Wat de artsen zeiden en hoe het eraan toe ging op de ic tijdens de eerste golf. Alles wat nog zo nieuw en onbekend en tegelijkertijd heel intens en zwaar.

Ook omschrijft ze het leven buiten het ziekenhuis. De eerste lockdown. Het leven thuis op anderhalve meter afstand en wat voor gevolgen de maatregelen hadden op het werk van Joosje. Maar ook over het gemopper van mensen op de regels en dat voor veel mensen covid-19 in die periode nog ver van hun bed lag. Het dagboek is gevoelig, ontroerend en heel intiem. Haar vader was zo kwetsbaar, maar Joosje Duk heeft alles heel respectvol vastgelegd in haar boek.

Een langzaam herstel

Tussen de regels las ik veel angst en onzekerheid. Elke dag kon de situatie verslechteren, maar ook een sprong voorwaarts maken om vervolgens weer dagen stil te staan. De familie Duk kreeg veel steun van familie en vrienden, waaronder ook veel mensen met een medische achtergrond. Maar ook voor hun was corona nieuw. Joosje Duk is regisseuse en scenarioschrijfster. Dit zie ik ook terug in haar boek. Ze kan heel levendig en gedetailleerd vertellen. Tussen de moeilijke momenten door is er ook ruimte voor lichte humor en deelt ze anekdotes uit haar vaders leven.

Persoonlijk had ik wel een beetje moeite met uitdrukkingen als ‘hij moet nu vechten’ en ‘de strijd voeren’. Uiteindelijk komt iemand in dit verhaal daar later ook nog op terug. Dat vond ik wel prettig. Ook kwam duidelijk naar voren dat tijdens de eerste golf ook al mensen tegenover elkaar stonden met hun mening. Ieder voelde natuurlijk zijn of haar eigen angst en/of onzekerheid in die tijd. ‘Ik zie je bij de uitgang’ is een confronterend en gevoelig dagboek geworden.