13 januari 2016

Kalf van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer is voor mij geen onbekende, eerder las ik van haar ‘Paaz’ en ‘Up’. Dit waren romans gebaseerd op haar ervaringen met depressie en opnames op de Paaz. ‘Kalf’ is een fictieve roman en vandaag vertel ik erover op mijn blog.

‘Kalf’ draait om grootvader Onno en kleinzoon Jurgen. Onno is bekend filmacteur in Hollywood en heeft een Oscar gewonnen. Jurgen is acteur in Nederland en heeft net een Gouden Kalf gewonnen. Onno is ongeneeslijk ziek en wil graag voor zijn dood een aantal plaatsen uit zijn jeugd opnieuw bezoeken.

Jurgen kan zijn grootvader niet uitstaan. Onno verliet namelijk vrouw en kind voor een leven in Hollywood. Nu hij stervende is, wil hij dat Jurgen samen met hem door Nederland bijzondere plaatsen bezoekt. Vanaf het begin laat Jurgen de lezer al duidelijk merken dat hij dit absoluut liever niet wil doen. Vol sneren, minachting en rake antwoorden rijden beide mannen door Nederland. Wat is echt, wat is gespeeld, hoe eerlijk is Onno? Een roadstory door het Hollandse landschap vol ruzie en haat, maar haat ligt dichter bij liefde dan je denkt.

Myrthe van der Meer schrijft rustig en in behapbare hoofdstukken. Het leest ietwat kabbelend en de mannen wekken in het begin zeer weinig sympathie op. Dat is zeker in het begin even bikkelen. Het verhaal bestaat ook vrijwel alleen uit mannelijke personages, ook dat was iets waar ik even aan moest wennen. Myrthe heeft een eigenzinnige stijl en durft personages alles te laten zeggen. Het geruzie en de hatelijkheden stoorde me in het begin dan ook een beetje, maar al gauw werd ik ook nieuwsgierig naar de aard van de wederzijdse haat. Stukje bij beetje wordt dat ook bekend gemaakt. Tussendoor reizen we mee door Nederland, we gaan naar Friesland, Twente, Limburg en er komt een heel levensverhaal naar voren als de twee mannen Carré bezoeken. Interessant, maar soms ook langdradig.

In sommige recensies las ik dat lezers vooral weinig sympathie op konden brengen voor Onno. Ik zelf had het meest moeite met Jurgen. In het begin zag ik er tegenop dat hij me 300 pagina’s gezelschap zou gaan houden. Toch begreep ik zijn woede wel. Wat ik vooral heel knap vond was dat Myrthe mijn ergernis om wist te zetten naar nieuwsgierigheid. Langzaam weten de twee mannen elkaar te respecteren en toen ging ik ook de personages beter begrijpen. Niet zonder slag of stoot, maar in het echte leven werkt dat ook niet zo.

Naast Jurgen en Onno speelt ook Jurgen’s vriend Raoul een belangrijke rol in het boek. Hij is niet altijd op voorgrond, maar wel aanwezig. Hij luistert, beoordeeld en helpt bij het realiseren van Onno’s bucketlist. Ik vond Raoul een beetje de regisseur van de roadstory.

‘Kalf’ is een literaire roman waar het begin even stroef ging en een leesdip al om het hoekje kwam kijken… Gelukkig bleef die weg omdat ik stug door bleef lezen. Als je niet lekker in je vel zit kan ik me voorstellen dat een boek vol geruzie niet het eerste boek is wat je dan pakt, maar als je hier doorheen prikt, dan zul je tussen het venijn ook de humor vinden en dat leest al een stukje lekkerder.

De filosofische gesprekken, de lange dialogen halen soms wat vaart uit het verhaal, maar dragen wel bij aan het feit dat ik tussen de haat ook de liefde en pijn terug kon lezen. Aan het eind was ik nogal verrast. Een plotwending die ik niet aan zag komen. Bijzonder dat je in een boek begint en veel irritatie voelt, maar dat je na het dichtslaan toch jammer vind dat het afgelopen is.

4 reacties

  • 13 januari, 2016 om 15:29
    biancaronday

    Ik vind Myrthe zo’n intrigerende vrouw. In 24 uur met vond ik haar optreden zo indrukwekkend. Ben benieuwd naar een fictief boek van haar. Zet hem op mijn lijstje.



    • 13 januari, 2016 om 16:30
      Leesdame

      Ja ik vond ik die aflevering ook heel mooi! Hoe ze vertelde over haar depressies en hoe ze denkt over de dood. Ik begreep haar manier van denken wel, al staat het ver van mij af.



  • 13 januari, 2016 om 17:23
    Jantine

    Ik ben eigenlijk ook gewoon nieuwsgierig naar dit boek, al zal ik dus op moeten letten wanneer ik het lees 🙂 Want ik vermoed zomaar dat ik het zo af en toe wel eens uit het raam zou willen gooien haha. Bij sommige boeken is dat trouwens niet echt erg.



    • 13 januari, 2016 om 17:50
      Leesdame

      Ik vond het ook goed dat Myrthe van der Meer de personages meerdere kanten gaf, anders waren het karikaturen van zichzelf en dat vond ik nu niet het geval.



Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: