16 februari 2015

Kijk naar me van Susan Smit

Ooit spaarde ik Literaire Juweeltjes, kleine gebonden boekjes van Nederlandse auteurs. Zoals het zo vaak gaat met dingen die je spaart: ze verdwijnen in de kast en dat ook nog eens ongelezen. Voor mijn leesmarathon vond ik dit wel een leuk boekje voor tussendoor. Het gaat immers ook over liefde.

Het boekje is opgedeeld in twee deeltjes. Het eerste deel wordt vanuit de vrouw geschreven en het tweede deel vanuit de man. Zij ontmoet een man en valt meteen voor hem en ze heeft gelijk allerlei aannames over hem. Maar als hij aan het woord komt, blijkt dat ze het mis had.

Zij is vertaalster van Franse boeken en heeft een dochter, genaamd Isabel. Ze voelt zich niet altijd gewaardeerd, zelfs de uitgeverij herkent haar niet op presentaties van de boeken die ze vertaald heeft. De boeken die ze mag vertalen zijn vaak gemiddeld of zelfs slecht, ik vond het leuk dat ze daar meer over vertelde en het deed me denken aan een interview wat ik ooit had met een vertaalster. Ook zij vertelde dat ze vaak werd overgeslagen in het rijtje informatie over een boek.

Susan Smit heeft een aparte schrijfstijl, het doet me vaak denken aan klassieke romantiek. Bijna poëtisch te noemen.  Daar kun je van houden, of niet. Het ligt er ook maar net aan welke invalshoek Susan Smit gebruikt en wat het onderwerp van haar boek is. ‘Wat er niet meer is’ las ik ooit van haar en daar vond ik haar schrijfstijl op den duur erg vermoeiend worden. Maar bij ‘Elena’s vlucht’ vond ik het dan weer wel heel prettig lezen. Een boekje uit de Literaire Juweeltjes serie laat lezers kennismaken met de stijl van een Nederlandstalige auteur en dat is met dit boekje wel gelukt.

Verder laat het verhaaltje ook zien hoe makkelijk we omgaan met aannames. We denken van alles over iedereen, concluderen zonder voorkennis en maken graag een verhaal af met foutieve informatie. De boodschap is misschien dan ook wel: laat ieder eerst zijn eigen verhaal vertellen en luister ook naar dat verhaal in plaats van het zelf te willen schrijven voor die ander.

2 reacties

  • 16 februari, 2015 om 18:27
    elmganneke

    Wat je zegt over haar schrijfstijl herken ik helemaal. Ook in En dan de liefde vond ik het af en toe vermoeiend, te zwaar wegen.



    • 17 februari, 2015 om 19:34
      Leesdame

      Ja soms zelfs tegen het oubollige aan, maar wat ik begrepen heb, is dat Susan Smit zelf deze stijl ook graag ziet bij de boeken die ze zelf leest.



Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: