5 november 2023

Mailen met Nicolet Steemers

In 2008 werd ik lid van Dizzie.nl, een soort Hebban, maar dan gemoedelijker en kleinschaliger. Daar leerde ik trouwens ook bloggen haha. En ik leerde daar veel nieuwe auteurs kennen!

Één van die auteurs was Nicolet Steemers. Op Dizzie werd toen uitvoerig gesproken over haar werk ‘Zachte heelmeesters’ en ik weet nog dat ik dit een hele goede thriller vond. Nicolet Steemers schreef hierna nog veel meer spannende boeken en hiervoor koos ze de mooiste locaties uit. Van Ameland tot Roemenië! Tijd om eens te mailen met haar!

Ik heb jou leren via Dizzie.nl in 2008 en toen las ik ‘Zachte heelmeesters’. Je debuteerde met ‘Het hart en de moordkuil’. Hoe kijk jij terug op jouw begintijd en wat is er veranderd in jouw schrijfstijl?

Ik kijk met veel plezier terug op mijn beginjaren als schrijver. Mijn debuut werd op zich goed ontvangen, maar men vond het geen echte thriller. Daar was ik het mee eens en daarom schreef ik ‘Zachte heelmeesters’, dat was wél een echte thriller. Het bleek een schot in de roos, ook in Duitsland werd dat boek een succes.

Daarna heb ik voornamelijk romans geschreven, allemaal met een spannend lijntje erin. Wat er veranderd is aan mijn schrijfstijl vind ik zelf moeilijk te beoordelen, dat laat ik liever aan anderen over. Wel heb ik het gevoel dat ik meer durf, dat ik me minder aantrek van wat mijn naasten ervan zouden kunnen vinden.

Je schrijft spannende romans en psychologische thrillers, waar haal jij inspiratie vandaan?

Alles is materiaal. Krantenartikelen, de actualiteit, het gesprek dat ik opvang op straat, het meisje naast me in de bus, gedrag van vrienden, bekenden en onbekenden. Kortom: alles kan een inspiratiebron zijn.

Hoe kwam je op het idee van ‘Diepe gronden’?

Ik ben in Roemenië geweest, ben daar zelf ook verdwaald. Toen besefte ik dat ik minder zelfredzaam en slim ben dan ik altijd dacht. Dat ik alle teksten van de Beatles uit m’n hoofd ken, bijvoorbeeld, dat leverde weinig op in de zoektocht naar voedsel in de wildernis. Gelukkig was ik in het gezelschap van iemand die ook veel teksten uit zijn hoofd kent, maar dan van een bruikbaarder soort: die uit het Survivalhandboek van John Wiseman. Het tamelijk zelfgenoegzame personage Laura is dus eigenlijk op mezelf gebaseerd.

Van Ameland tot de Achterhoek naar Roemenië, jouw verhalen spelen zich op diverse locaties af, hoe kies jij deze uit en heb jij zelf ook iets met deze locaties?

Absoluut. Zie ook het antwoord op de vorige vraag. Over het algemeen zijn het locaties waar ik zelf graag ben, en die ook iets toe te voegen hebben aan een verhaal. Vaak tamelijk geïsoleerde locaties, dat geldt voor een Waddeneiland, maar ook voor bijvoorbeeld de leemputten bij Groenlo, waar mijn boek ‘Wat niet deert’ zich afspeelt.

Wat is volgens jou het onmisbare ingrediënt (naast spanning) in een goede thriller?

Een nieuwsgierig makend personage. Zonder intrigerende personages werkt een verhaal niet voor mij. Je kunt personages de vreselijkste dingen laten overkomen, maar als een karakter me niet boeit, laat het me ook koud wat er met diegene gebeurt. Zo heb ik een enorme hekel aan verhalen over seriemoordenaars. Ze zijn altijd hetzelfde en ze nemen veel te veel ruimte in. Misschien hou ik sowieso meer van klein en subtiel dan van groots en meeslepend. Geen beste eigenschap voor een schrijver van thrillers, of wel?

Leesdame vindt het een prima eigenschap hoor

Van Nicolet Steemers verscheen:

• Het hart en de moordkuil
• Zachte heelmeesters
• Lichtval
• Overspel
• Tweedracht
• Wat niet deert
• Diepe gronden

Daarnaast heeft Nicolet Steemers ook diverse audio-series gemaakt voor Storytel, waaronder ‘Buiten zinnen’ en ‘Koude grond’.

Bij deze wil ik Nicolet Steemers hartelijk bedanken voor haar tijd en leuke antwoorden!