Mailen met Vivian van Leeuwen

29 oktober 2023

Mailen met Vivian van Leeuwen

Vandaag mailen we met feelgood auteur Vivian van Leeuwen! Ik ken haar al een tijdje, want we waren ook collega-boekbloggers en Vivian en ik kwamen regelmatig op elkaars blog bijkletsen.

Dat doen we vandaag uitgebreid over! We hebben het uiteraard over haar debuut ‘Alle wegen leiden naar Rome (en naar jou)’, maar we gaan ook de diepte in. Zo vroeg ik Vivian haar mening over diversiteit in feelgoodromans en ze deelt met ons hoe het voelde om ineens zélf op boekenblogs besproken te worden.

Allereerst, hoe voelt het om feelgood auteur te zijn en hoe heb je het afgelopen jaar beleefd?

Ja, onwijs leuk natuurlijk! En het grappige is dat ik in eerste instantie eigenlijk helemaal geen feelgood schreef, haha. Ik dacht altijd dat ik meer de kant van het romangenre op zou gaan, met de net wat serieuzere, heftigere verhalen – in dat straatje pasten de meeste van mijn ideeën, dacht ik. Vóór 2020 (laten we corona maar de schuld geven, of misschien juist dankbaar zijn) had ik sowieso al een hele tijd geen fictie geschreven: mijn hart lag toen vooral bij blogs en poëzie.

Maar in 2020 werkte ik mee aan 2 verhalenbundels, waarvan eentje feelgood was, en toen ging het balletje weer aan het rollen en voelde feelgood schrijven eigenlijk toch wel heel natuurlijk, aangezien ik die verhalen zelf ook ontzettend graag lees… en noem het mijn lekker rooskleurige, romantische kijk op de wereld, maar blijkbaar ben ik er redelijk goed in en ik vind het ook echt heerlijk om verhalen te kunnen schrijven waar je graag in wilt geloven, ook als ze misschien niet per se realistisch zijn, want dat is echt feelgood voor mij.

Inmiddels is het inderdaad bijna een jaar geleden dat ik de Zin in Feelgood-schrijfwedstrijd won, en het is echt een fantastisch avontuur. Ik was destijds vooral ontzettend blij dat het me was gelukt om het verhaal af te krijgen aangezien ik gewoon heel graag een poging wilde doen, en nou ja, dat heeft dus heel goed uitgepakt.

Ik beschouw het wel ook echt een beetje als een soort teken van het universum, want ‘vroeger’ deed ik nooit echt mee aan schrijfwedstrijden als de prijs een uitgeefcontract was omdat ik daar voor mijn gevoel nog niet klaar voor was, maar toen ik met deze wedstrijd meedeed, was dat anders… en het winnen geeft me ook wel het gevoel dat de timing gewoon klopt, dat ik eraan toe ben om het schrijven nu zo’n grote rol in mijn leven te laten spelen – en dan niet alleen achter de schermen, maar ook doordat mijn naam dus inmiddels ‘out there’ is! Het is geweldig om een verhaal waar ik onwijs trots op ben ook echt meer en meer tot leven te zien komen met elke stap in het uitgeefproces en het heeft me alleen nog maar veel trotser gemaakt.

Ineens werd jouw boek besproken op boekenblogs, was dat spannend?

Ik had dat al wel eerder meegemaakt als er een verhalenbundel werd besproken waar ik ook in stond, maar dan ben je toch vooral aan het zoeken of ze iets over specifiek jouw verhaal zeggen. Met ‘Alle wegen leiden naar Rome (en naar jou)’ was het gewoon all me, haha, en ja, dat vond ik zeker wel spannend, aangezien er een behoorlijke blogtour op gang kwam en ik wel even een beetje nerveus was.

Je weet van tevoren dat er mensen zullen zijn die het minder goed gaan vinden, zo werkt het gewoon, en dat is ook prima, maar als puntje bij paaltje komt is het toch even slikken wanneer je daadwerkelijk een kritische recensie ziet. Ik probeer er wel ook altijd voor open te staan en te kijken of ik er nog ergens iets mee kan voor een volgend project, maar aan de andere kant laat ik het ook weer los als ik er voor mijn gevoel niets mee kan omdat ik juist wel achter iets sta. Maar ja, het was zeker spannend, gezonde vlinders.

‘Alle wegen leiden naar Rome (en naar jou)’ bevat diverse thema’s. Van Helena tot aan een Instagram-fotograaf… Hoe kwam je op al deze leuke ideetjes? En waarom koos je voor de stad Rome als locatie?

Ja, het verhaal is nogal een mengelmoes van allerlei dingen, haha! Het oorspronkelijke idee kwam letterlijk van een internetartikel dat ik tegenkwam over dat je dus daadwerkelijk zo’n Instagram boyfriend-fotograaf kunt inhuren, en ook echt in Rome. Toen dacht ik: o mijn god, daar moet iemand een verhaal van maken want dat is gewoon té romantisch. En toen realiseerde ik me twee seconden later dat ik dat toch zeker gewoon zelf kon doen, haha. Dus zo geschiedde. De setting heb ik op Rome gehouden omdat ik er zelf twee keer geweest ben en het een fantastische stad vind die voor mijn gevoel heel goed past bij het thema van op zoek gaan naar jezelf en de sprong wagen in het onbekende, en dat zijn weer thema’s die ik heb overgenomen uit een eerder verhaal dat stukliep.

Helena het hoortoestel kwam voort uit een wens van mij om meer subtiele handicap-representatie in mijn verhalen te verwerken. Daar ben ik mee begonnen in mijn verhaal voor de bundel Wintermagie, waarin de hoofdpersoon in een rolstoel zit zonder dat dat het hoofdplot vormt, en ik ben ermee doorgegaan toen ik in mijn novelle Kerstfilms en koukleumen een van de hoofdpersonen een chronische ziekte gaf. Zelf ben ik slechthorend en doof zonder Helena – mijn hoortoestel dat dus daadwerkelijk een keer zo gedoopt is in een melige bui met vrienden – en dat wilde ik dit keer graag laten terugkomen. Het speelt geen grote rol, net zoals het dat bij mij niet doet, maar het is er wel, net zoals bij mij.

Hoe belangrijk vind jij diversiteit in feelgood-romans?

Ja, ontzettend belangrijk. Ik noem het zelf het liefste ‘representatie’ overigens, omdat ‘diversiteit’ me heel erg aan een marketinglabel en aan een quotum doet denken, terwijl het mijns inziens veel meer gaat om representatie: lezers willen zichzelf kunnen herkennen in een verhaal, wie ze ook zijn, hoe ze zich ook identificeren en welke bagage of littekens ze dan ook mogen hebben. Daarom vind ik het zelf ook zo belangrijk om de ‘casual rep’ of subtiele representatie in mijn verhalen te verwerken, want te vaak draait het hele verhaal om een bepaalde identiteit, terwijl dat in de realiteit ook niet zo is: het leven van een gehandicapt persoon draait niet om die handicap, dus waarom zou dat in fictie wel zo zijn? Het speelt uiteraard een rol in je carrière, in het vinden van liefde, in het onderhouden van relaties en het vinden van geluk, maar het is niet je hele verhaal.

En zo is het ook met thema’s als seksualiteit, gender en dergelijke: representatie draait er juist om hoe belangrijk het is dat we laten zien dat mensen met een bepaalde identiteit of bepaalde bagage of littekens ook gewoon ten volle met andere dingen bezig zijn en nog zoveel meer zijn waarin de rest maar bijzaak is. Ik zou dus heel graag zien dat we afstappen van diversiteit en ons gaan richten op representatie, en tuurlijk mogen dat soms verhalen zijn over hoe iemand omgaat met een bepaalde identiteit of zoektocht daarnaar, maar de verhalen waarin dat niet zo is en het gewoon op de achtergrond aanwezig is in de keuzes die iemand maakt zijn minstens zo belangrijk.

Ben je ondertussen al bezig met het nieuws en wanneer kunnen we het eindresultaat verwachten?

Ik ben absoluut bezig met nieuwe dingen, alleen kan ik er nog niets concreets over zeggen aangezien er nog niets officieel is en ik dus ook nog geen data heb. Wel kan ik verklappen dat ik op dit moment bezig ben met een epische fantasy, met een roman én met een new adult-trilogie. Hopelijk heb ik over alle drie over niet al te lange tijd nieuws en dan deel ik het uiteraard!