4 januari 2017

Mensen zonder uitstraling van Jente Posthuma

Mijn eerste boek van 2017 is het boek wat ik vorig jaar won bij Adorable Books. ‘Mensen zonder uitstraling’ van Jente Posthuma is een debuut en klonk in recensies al veelbelovend. Het leek me een goede start voor 2017!

De jonge vrouw in ‘Mensen zonder uitstraling’ deelt haar levensverhaal steeds in korte verhalen. Haar vader hoofd van een psychiatrische inrichting en haar moeder was een actrice. Haar moeder overlijdt. De ik-persoon blijft over met haar vader. Ze probeert haar leven op te bouwen, maar het verleden ligt als een sluier over haar heen.

De hoofdpersoon heeft geen naam, dat lijkt afstandelijk, maar dat is het niet. De schrijfster geeft me genoeg openingen om dichterbij de hoofdpersoon te komen en haar beter te leren begrijpen. De hoofdpersoon blikt vaak terug op haar verleden en vertelt over haar moeder. De moeder heeft een groot aandeel in hoe de hoofdpersoon in elkaar steekt. De moeder had dromen en idealen en projecteerde die graag op haar dochter.

De hoofdpersoon gaat ook naar Parijs om te schrijven en te wandelen door de arrondissementen. Haar vader adviseert om de dagen overzichtelijk in te delen, zodat alles op orde blijft. In Parijs heeft de hoofdpersoon gesprekken over de Eiffeltoren en zijn aandeel in diverse zelfmoordpogingen. De dood is een duidelijk thema in ‘Mensen zonder uitstraling’. Ook bepaalde psychische stoornissen en overprikkelingen komen voorbij. Zo heeft de hoofdpersoon gesprekstherapie omdat ze niet goed tegen smakkende geluiden kan.

Het opgroeien, volwassen worden, met de bijbehorende relaties, moederschap en uiteindelijk ook een huwelijk komt voorbij. Een groot deel van het leven van de hoofdpersoon dus. De korte hoofdstukken zijn ingedeeld als korte verhalen. Ze lezen fijn en vlot door. Hoewel er heftige situaties voorbijkomen, blijft de schrijfstijl sober en ingetogen. Alsof de schrijfster bewust op afstand blijft en daardoor de lezer zelf laat ontdekken.

Ik lees niet vaak fysieke boeken, het liefst digitaal. Nu ik het boek fysiek las kan ik ook iets zeggen over de vormgeving, want die is wel bijzonder. De gedrukte tekst is namelijk niet zwart, maar blauw. Dat is best origineel, maar om te lezen was dat wel even wennen en zoeken naar de juiste lichtinval hier in de kamer.

Wat ik heel mooi en krachtig vond, was het einde. Dat einde is meteen ook de spil waar de gehele roman om draait. De stijl van Jente Posthuma heeft iets wat ik ook terug kan vinden in de romans van Hanna Bervoets. Dat is fijn, want daar hou ik van! ‘Mensen zonder uitstraling’ is een roman waar je over kunt praten, dus zeker een aanrader voor een leesclub.