24 juli 2012
Micro van Michael Crichton
Vandaag in de warme zomerzon heb ik Micro uitgelezen van Michael Crichton. En het was een bijzondere leeservaring! Deze was niet geheel van Crichton zelf: het boek werd na zijn dood verder voltooid door Richard Preston. Maar tijdens het lezen heb ik daar weinig van gemerkt.
In het kort: Nanigen is een bedrijf wat zich bezig houdt met micro-technologieën. Die technologieën worden ooit een innovatie voor de geneeskunde. Maar Nanigen doet nog veel meer, maar dat speelt zich af achter de schermen…
Drake is de eigenaar en hij is heel gemeen. Zo verkleind hij ook mensen en die laat hij onderzoek doen in de jungle. Zeven studenten worden uitgenodigd om naar Nanigen te komen. Ze vertrekken alle zeven met interesse naar Hawaï, maar daar gebeurd iets waar Drake niet van gediend is en hij wil de zeven studenten uit de weg ruimen. In een bedrijf wat werkt met micro-technologieën blijkt dat niet zo moeilijk te zijn: hij verkleind de studenten tot micromensjes.
Hij hoopt dat ze dit niet zullen overleven en dat zijn bedrijf nu veilig is. Ondertussen proberen te studenten als micromensjes te overleven in de jungle van Hawaï. Waar spinnen zo groot zijn als flatgebouwen, twijgjes boomstammen zijn en wespen reusachtig groot. De studenten hebben het geluk dat ze veel verstand hebben van biologie en insecten, maar de natuur is erg wreed!
Okay, er zijn al recensies over dit boek geschreven en die waren niet mals. Zo zouden de personages kartonnen poppetjes zijn. Dat vond ik zelf wel meevallen. Okay, Drake blijft een slechterik, maar ik vond hem toch niet zo’n interessant personage, dus zo’n probleem vond ik dat niet. Veel interessanter vond ik de filmische beschrijvingen van een micro-wereld!
De wreedheid van de natuur, het overleven en de gevechten met reusachtige insecten. Echt prachtig om te lezen en er zitten ook een paar spannende passages in. Het is zo onwerkelijk en bizar, maar ook heel spannend. En ja, er zitten een paar zwakke momenten in. Zo lijken de studenten het krimpproces gewoon te accepteren zonder tegenspartelingen… Dat vond ik een opvallend en ongeloofwaardig stukje. Ik zou vechten als een gek als me zoiets zou overkomen. Maar één van de studenten pakte zelfs nog een rugzak om mee te nemen… Maar dat zijn de kleine minpuntjes en die vallen voor mijn gevoel in het niet bij de prachtige en zorgvuldig geschreven passages die zich afspelen in de jungle.
Het boek deed mij denken aan een jeugdfilm: Honey, I shrunk the kids. Vond ik als kind een beetje eng, die grote grassprieten, een reusachtige mier etc. Ik denk ook dat Micro verfilmd zal worden, want daar leent dit boek zich echt goed voor!
Wellicht ook interessant voor je: