21 oktober 2019

Mijn ware verhaal van Karin Bloemen

Karin Bloemen is cabaretière en zangeres. Ik heb nog nooit een show van haar gezien, ik zie haar wel af en toe voorbij komen op televisie. In haar boek deelt ze het ware verhaal over haar jeugd in Schagen.

Karin’s moeder hertrouwt met fotograaf Ben Kuijt. Hij misbruikt Karin en is gefixeerd op seks en voyeurisme. Overal maakt hij gaatjes zodat hij Karin en haar zusjes kan bekijken op de wc. Haar moeder heeft wel vermoedens, maar doet daar weinig mee. Als Karin Bloemen op latere leeftijd in het ziekenhuis ligt voor nieuwe knieprotheses komt ze tot het besef dat ze dit verhaal op moet schrijven.

Schrijnende en eenzame jeugd

Karin’s moeder heeft een naaiatelier en gaat later ook werken als kapster. Ben Kuijt is (school)fotograaf op evenementen en scholen. Het valt me op hoe snel ik me al ongemakkelijk voel bij de omschrijving van Ben Kuijt. Na een paar regels weet ik het al: dit is een vies en eng mannetje! Hij zegt en doet smerige dingen, maar het ergste van alles is toch wel dat hij ’s avonds laat bij Karin (ook bij de zussen) in bed kruipt en ze dwingt tot seksuele handelingen.

De moeder heeft vermoedens, spreekt deze ook uit, maar Karin Bloemen ontkent alles en dat is uit angst. Ik heb erg lang over dit stukje nagedacht. Als je als vrouw al dit soort vermoedens hebt bij je man, dan zit er toch al iets niet goed in je huwelijk? Dan ga je toch iets doen met dat gevoel?! Maar ze doet niks. Ze blijft wel met die vermoedens rondlopen, maar het duurt dan nog jaren voordat ze er iets mee doet en zelfs dan is ze nog terughoudend. Dat stoorde me echt en maakte veel emoties bij me los. In de tweede helft gebeuren nog meer dingen waarbij ik boos werd.

Onder de huid

Het verhaal kruipt echt onder je huid. Je hoopt dat bepaalde situaties niet gebeuren, maar ze gebeuren wel en soms zelfs nog erger dan je had verwacht. Karin Bloemen is en blijft echter een ondernemend en vindingrijk meisje. Ze houdt van toneel en van zingen en komt zelfs met haar klas bij het televisieprogramma Klassewerk terecht.

De schrijfstijl van Karin Bloemen is heel direct en open. Ze deelt vrijwel alles. Het begint in het heden als ze in het ziekenhuis ligt en na haar operatie gedwongen is om te plassen op een po in haar ziekenhuisbed. Meteen voel je haar pijn en ongemak. Je reist met haar mee terug naar het huis op de gedempte gracht in Schagen. Het snoepwinkeltje, het atelier, haar kamertje, alles wordt zo gedetailleerd omschreven dat je het voor je ziet.

Het boek eindigt in het heden. Karin Bloemen reist met een taxi van het ziekenhuis weer terug naar huis. Terug bij haar man en kinderen. Ik hoop dat ze met dit boek haar verleden een plekje kan geven.