27 september 2021

Niet van gisteren: Een fractie van het geheel van Steve Toltz

In deze rubriek bespreek ik boeken die al heel lang in mijn kast liggen. Het zijn boeken die ik ooit heel graag wou hebben, maar ik legde ze weg en na een tijdje vergat ik ze…

Ik zoek op wanneer ik deze boeken in mijn bezit kreeg, wat ik er toen over dacht en waarom dit boek vervolgens nooit meer tevoorschijn kwam. Maar ik kijk ook vooruit: wordt dit boek wat niet van gisteren is, misschien toch een boek voor morgen? Vandaag bespreek ik ‘Een fractie van het geheel’ van Steve Toltz. Dit boek ligt al 12 jaar ongelezen in mijn kast.

Een fractie van het geheel van Steve Toltz

Moet Jasper Dean zijn paranoïde vader Martin haten of houdt hij eigenlijk zielsveel van hem? Moet hij medelijden met hem hebben of hem vermoorden? Zijn vader, een maniakale, onaangepaste filosoof die altijd krampachtig probeert het leven te analyseren, maakt zijn zoon tot onwillig klankbord voor al zijn bevindingen. Martin Dean probeert zijn leven lang uit de schaduw van zijn broer te stappen: de succesvolle, populaire sportheld annex topcrimineel Terry Dean.

Na zijn vaders dood blikt Jasper terug op het excentrieke leven van zijn vader, een man die iets groots en meeslepends wilde nalaten aan een wereld die hij tot in het diepst van zijn ziel verachtte.

Dit dikke boek met chique hardcover won ik op Dizzie. Dizzie bestaat al een paar jaar niet meer, maar in de jaren ’08 en ’09 was het een populaire en gemoedelijke boekencommunity. Ik vond het leuk om toentertijd mee te doen aan de winacties en in december 2009 kreeg ik een bericht dat ik dit boek gewonnen had. Het kwam in een groot pakket aan op een dag dat er sneeuw lag.

Werkelijk nooit naar gekeken

Het boek kwam terecht in de boekenkast, ik nam mezelf wel af en toe voor om het te gaan lezen, maar de omschrijving trok me steeds minder aan en de omvang schrok me af. Wel werd regelmatig door andere bloggers naar dit boek gerefereerd als ik wel eens een foto deelde van mijn boekenkast. Ze vroegen altijd of ik dit boek al gelezen had. Niet dus.

Soms voelde ik me schuldig over dit boek. Ik had het gewonnen, dus gekregen, was ik dan niet verplicht om het gewoon wel te lezen? Dat gevoel van verplichting maakte het nog meer onaantrekkelijk.

Als ik rondkijk naar reacties

Dan lees ik best positieve dingen. Zoals “Een boek als geen ander!”, “Ontzettend grappig!” en “Adembenemend”. Doe ik mezelf dan toch tekort? Vragen, vragen, vragen… Voorlopig begin ik er toch maar niet aan. De omvang ja, die schrikt me nog steeds af haha.