23 september 2020

Nu ik je zie van Merlijn Kamerling

‘Nu ik je zie’ is het boek van Merlijn Kamerling, opgetekend door Matthijs Kleyn. Merlijn Kamerling is de zoon van Antonie Kamerling en Isa Hoes. Antonie Kamerling overleed 6 oktober 2010. Hij pleegde zelfmoord.

Merlijn Kamerling heeft jarenlang al zijn gevoelens verstopt en wilde niet praten over zijn vader. Hij keek nooit naar oude beelden en las nooit oude artikelen. Maar nu hij begin twintig is, is hij er klaar om zijn vader opnieuw te leren kennen. Hij gaat gesprekken aan met mensen die dicht bij zijn vader stonden.

Opnieuw leren kennen

Merlijn was nog een kind toen zijn vader uit het leven stapte. Hij was nog te jong om te begrijpen dat zijn vader kampte met depressies. Merlijn kent zijn vader vooral lopend op blote voeten en in een badjas. Daar voelt hij schaamte bij. Vooral als zijn vader zo mee naar school ging. Maar Merlijn wordt ook nieuwsgierig naar zijn vader. Welke rollen speelde hij? Waarom deed hij zoals hij deed? Hoe was zijn vader als acteur en collega?

Merlijn Kamerling woont op zichzelf. Hij vult zijn tijd voornamelijk met gamen, drinken, blowen en Netflix. Maar nu gaat hij op onderzoek uit. Hij koopt knipselmappen op en vraagt oude beelden aan van interviews met zijn vader. Eerst vind hij het eng, maar al gauw gaat het vanzelf.

In gesprek met…

Merlijn Kamerling praat met familieleden, vrienden en collega’s van Antonie Kamerling. De gesprekken voelen alleen niet persoonlijk en spontaan aan. Ze lijken geregisseerd te zijn, maar misschien komt dat ook omdat dit boek opgetekend is door een derde persoon. Het voelt te geforceerd.

Ik vind het vooral jammer dat Merlijn Kamerling soms niet altijd lijkt te luisteren naar de verhalen die mensen hem vertellen. Zo hoort hij intieme verhalen, maar lees je vervolgens dat hij tijdens het gesprek er van baalt dat hij geen wijn gevraagd heeft, of dat er geen wijn is aangeboden. Het gesprek met Simone Kleinsma voelde ongemakkelijk en pijnlijk. Het gesprek met Peter Paul Müller voelde tenenkrommend.

Reinout Oerlemans geeft -naar mijn mening- de meest waardevolle adviezen en informatie, maar Merlijn Kamerling denkt daar wat laatdunkend over. Het zijn van die kleine gedachtes tussendoor, die hij beter voor zichzelf had kunnen houden, want als lezer kreeg ik hierdoor minder sympathie voor hem.

Een apart boek

Hoewel de informatie over Antonie Kamerling interessant is en veel herinneringen oproept, zit er ook veel herhaling in dit boek en onnodige boekvulling. Zoals de gehele songtekst van het lied wat Olivier Tuinier zong in ‘Het zakmes’. Niet eens een film met Antonie Kamerling, dus ik vind het apart dat juist die songtekst compleet in het boek moet staan.

Hij praat ook met zijn moeder, met Isa Hoes. Het voelt helemaal niet als moeder en zoon. Het lijkt wederom alsof er twee vreemde mensen volgens een script met elkaar praten. De informatie van Isa Hoes is intiem en persoonlijk, maar het wordt te afstandelijk gebracht. ‘Toen ik je zag’, het boek van Isa Hoes zelf is heel anders van toon.

Ik vond ‘Nu ik je zie’ op zich interessant om te lezen, maar ik vond het tegelijkertijd ook een apart en afstandelijk boek.

3 reacties

  • 23 september, 2020 om 20:33
    Anna zegt:

    ik kan mij hier in vinden. Ik vond het hele boek ongemakkelijk


  • 28 september, 2020 om 22:03
    CrazyDutchwoman zegt:

    Helemaal eens. Zo fijn. Kijken op bol en goodreads dacht ik dat ik de enige was.


    CrazyDutchwoman
    Beantwoorden

    • 30 september, 2020 om 18:46
      Leesdame zegt:

      Ja, dat dacht ik ook toen ik dit boek aan het lezen was… Ik ben eerlijk gezegd ook wel opgelucht als ik reacties zoals die van jou en Anna krijg, want ik voelde me dus ook de enige haha.


      Leesdame
      Beantwoorden

Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: