29 januari 2019

Oorlog en vrede, afsluiting

Ik heb een tijdje niks meer geschreven over mijn vorderingen in ‘Oorlog en vrede’ en dat ga ik vandaag alsnog doen. Ik zal gelijk met de deur in huis vallen: ik ben bewust gestopt op de helft. Hoe dat allemaal zo kwam deel ik hieronder!

Het begin van ‘Oorlog en vrede’ ging best wel goed eigenlijk, elke dag las ik een kwartiertje en haalde ik met gemak de eerste deadline. Alleen was ik even vergeten dat ik over dat eerste deel zo’n vier weken had gedaan en toen moest ik ineens binnen twee weken het tweede deel lezen…

Schuldgevoel bij alles

De tweede deadline viel tussen kerst en oudjaarsdag. Om deze deadline te halen moest ik twee keer zoveel lezen op een dag. Dit ging dus mis. December zat propvol sociale verplichtingen en als ik dan ’s avonds in bed lag had ik meer zin in een uurtje Netflix dan in een uurtje Tolstoj.

In januari besloot ik gas bij te geven en probeerde ik elke dag vijftig pagina’s te halen. Lukte dat niet, dan was dat ook geen ramp vond ik zelf. Maar toen begon het schuldgevoel te knagen. Las ik in Tolstoj, dan voelde ik me schuldig tegenover de recensie-boeken die ik voor mijn blog had aangevraagd. Las ik in de recensie-boeken, dan voelde ik me schuldig tegenover de andere Tolstoj-lezers.

Op een dag was ik het zat. Elke keer als ik de e-reader aanzette, kwam dat Tolstoj boek tevoorschijn en dat al sinds november vorig jaar. Het is op zich prima te lezen, maar het was ook vaak (ja sorry) vreselijk saai en bij vlagen ook verschrikkelijk langdradig. Acht regels voor één zin is heel normaal in dit boek en alles wordt uitgebreid uitgesponnen. En toen besloot ik dat het wel genoeg was geweest. Ik had de helft gehaald, dat vond ik al heel wat. Ik klikte op verwijderen en daarna voelde ik alleen maar opluchting!

En dan nu

Ik lees nu alles wat los en vastzit, zonder schuldgevoel! Dat is na al die weken heel fijn. Het is ook alsof alle boeken lekkerder weglezen nu. Maar goed, dat kan ook tussen mijn oren zitten haha. Zou ik ooit nog een klassieker oppakken? Jawel hoor. Maar dan in ieder geval géén klassieker uit de Russische literatuur 😉

Sue (klik), Ali (klik) en Geertrude (klik) lazen ook in ‘Oorlog en vrede’. 🙂

6 reacties

  • 30 januari, 2019 om 08:39
    Lalagè

    Helemaal geen Russen meer? Dat is ook jammer… Ze zijn niet allemaal zo taai hoor! Mocht je het ooit nog aandurven, lees dan het eerste deel van de autobiografie van Paustovski. Dat is zo ontzettend mooi en niet dik.



    • 30 januari, 2019 om 20:57
      Leesdame

      Ik zal het onthouden, maar ik ben er voorlopig iets te huiverig voor. In ieder geval bedankt voor je tip 🙂



  • 1 februari, 2019 om 19:03
    Niek Chen

    Ik vind het altijd heel knap als mensen kunnen beslissen om te stoppen met lezen van een bepaald boek. Zo ben ik nu ook in een boek bezig waar ik behoorlijk gedeprimeerd van word maar waarvan ik vind dat ik het wel uit moet lezen.
    Dus ik heb alleen maar bewondering om je beslissing. Ook al ben ik zelf wel groot fan van Tolstoj.



    • 3 februari, 2019 om 19:42
      Leesdame

      Dank je wel voor de lieve reactie! Ik ben wel benieuwd wat jou zo groot fan van Tolstoj maakt, wat trekt jou aan in zijn werk?



      • 24 februari, 2019 om 20:30
        Niek

        Ik ben sowieso liefhebber van levensechte beschrijvingen. Boeken waar het eindeloos door en door en door gaat. Zoals bijvoorbeeld Het Bureau van JJ Voskuil en de serie Mijn Strijd van Karl Ove Knausgård. Doordat je als lezer er een langere tijd in vertoeft, ga je het helemaal meemaken, wordt het een deel van je eigen leven. Het is dan ook het fijnste om een paar uur achter elkaar erin te kunnen lezen.
        Tolstoj weet voor mij het leven te brengen uit een tijd die voor mij verder onbekend is. En toch kan ik daar nu voor een klein beetje ook werkelijk zijn. Tenminste, zo voelt dat.
        Zoiets. 🙂



        • 24 februari, 2019 om 23:10
          Leesdame

          Ik begrijp het 🙂
          Het gevoel dat je in een boek wilt blijven, niet afscheid willen nemen van de personages en het verlangen dat de auteur blijft vertellen en niets achterhoudt… Dat snap ik helemaal 🙂 Alleen vind ik het dan wel prettig als die wereld en die personages dan herkenbaar voor me zijn. Ik had echter niets met de wereld en de personages van Tolstoj. Ik voelde geen binding met hun, dus voelde ik ook geen verlangen om lang in hun wereld te verblijven.



Geef hier je reactie

Wellicht ook interessant voor je: