1 juli 2015

Opgeruimd! van Marie Kondo

Ik was benieuwd waarom diverse bloggers compleet weglopen met de KonMari-methode. Dus waagde ik me aan haar boek. Marie Kondo is opruimexpert. Nee, dat zeg ik niet goed… Marie Kondo is opruim-fetisjist. Opruimen maakt haar blij en intens gelukkig, zo gelukkig dat ze een eigen methode heeft bedacht die een eind moet maken aan alle rommel in huis: de KonMari-Methode.

Als de Japanse Marie begint met haar missie van opruimen, berg je dan maar… want de vuilniszakken zijn dan hard nodig. Marie Kondo is niet vies van spullen weggooien.

We hebben teveel in huis, is haar mening. Teveel boeken (I know), teveel kleding, teveel paperassen, teveel rommel. Opruimen werkt alleen als er een deel weggaat. Weggegooid wordt dus. Als kind was Marie al bezig met opruimen en met weggooien. Dat deed ze ook rustig met de spullen van anderen. Marie Kondo bestudeerde elke opruim-methode, maar geen methode werkte goed genoeg. Dus ging ze zelf aan de slag om iets te verzinnen wat wél zou werken en met resultaat. Duizenden mensen in Japan zijn ‘gered’ door Marie Kondo.

Eerlijk is eerlijk, het boek staat boordevol goede tips, maar ook boordevol flauwekul. Sommige dingen kan ik wel wat mee. Zoals bijvoorbeeld de opbergmethode voor paperassen. Wat niet belangrijk is, kan weg en anders bewaar je alles in een map en dat allemaal in dezelfde la. Wat betreft het weggooien. Je houdt elk product in je handen en je vraagt jezelf of het product jou gelukkig maakt, zo niet, of bij twijfel, dan gaat het zonder pardon de vuilniszak in. Haar theorie is dat je dan uiteindelijk alleen nog de spullen in huis hebt die je gelukkig maken.

Ook schrijft Marie dat je niet per kast moet opruimen, maar per categorie. Dus eerst alle kleding, ongeacht waar die allemaal ligt. Dan de boeken etc. Voor ongelezen boeken hanteert Marie Kondo de theorie: ooit lezen = nooit lezen. Ongelezen boeken verdwijnen dan ook vaak genadeloos in de vuilniszak bij haar opruimmissies bij cliënten. Als je het echt dolgraag wil lezen, dan koop je het wel opnieuw, schrijft ze even later. Ik was het er beslist niet mee eens. Maar, aan de andere kant… ik heb ooit wel boeken gekocht, waarvan ik weet dat ik ze nooit meer ga lezen en zulke boeken staan alleen maar in de weg op je plank, maar goed, ik zou ze dan eerder weggeven, dan weggooien.

Marie Kondo is niet scheutig met vuilniszakken en haar extreme weggooi-mentaliteit stond me een beetje tegen. Want ook bij foto’s en spullen met emotionele waarde past ze deze techniek toe. Na het weggooien komt het opruimen aan bod. Je spullen kun je volgens Marie het best verticaal opbergen. Dat is praktischer. Ik vind mijn net opgestapelde shirts ook lekker overzichtelijk en vooral praktisch, dan alles oprollen en overeind zetten. Hoe dat praktisch zou moeten zijn is mij een raadsel, want als ik ze verticaal zet, dan kan ik nooit fatsoenlijk bij de achterste in de kast.

Marie Kondo kan vermakelijk schrijven, met diverse anekdotes van haar cliënten, maar prijst zichzelf ook constant de hemel in. Ook is ze heel zweverig ingesteld. Ze begroet haar huis en praat tegen haar spullen. Ze bedankt haar schoenen, haar tas, haar sokken… Ook nog zoiets, sokken mag je niet in elkaar vouwen, daar worden ze ongelukkig van. Leg je ze los, dan zijn ze veel meer ontspannen. Ik heb de sokken in mijn sokkenmand nog nooit horen klagen, maar kennelijk doe ik het dus al jaren verkeerd haha.

Sommige theorieën van haar rond opruimen en weggooien zullen vast en zeker werken, maar het zweverige deel zorgt er helaas voor dat ik Marie Kondo niet meer zo serieus kan nemen. De extreme vorm van weggooien en haar extreme vorm van perfectionisme stond ook een beetje tegen aan het eind van het boek.