14 januari 2017
Passengers, een gave SF film!
Ik zie graag science fiction films én ik zie graag Jennifer Lawrence samen met Chris Pratt, dus zat ik goed bij de 3D film Passengers!
Passengers speelt zich af op het zeer luxueuze ruimteschip Avalon. De reis duurt 120 jaar en levert de passagiers dan af op een andere bewoonbare planeet. De passagiers reizen in speciale capsules en dat in zeer diepe slaap. Ze worden vier maanden voor de aankomst wakker en kunnen dan gebruik maken van de bijzondere faciliteiten op het ruimteschip. Ondertussen is het schip al dertig jaar onderweg en heeft het nog negentig jaar te gaan.
Passagier Jim wordt door een storing veel te vroeg wakker. Hij is monteur en weet veel van techniek, maar hij kan zijn capsule niet maken. Hij is dus gedoemd om de rest van zijn leven alleen op het schip door te brengen. De andere passagiers slapen immers en de cabine waar het schip bestuurt wordt is niet te betreden. Jim maakt echter wel contact met barman Arthur, alleen is Arthur geen mens, maar een robot.
De film is een genot om te kijken, het luxueuze ruimteschip is van alle gemakken voorzien. Ontbijt bestel je met een paar drukken op de knop en je dienblad wordt gevuld. Mors je iets, komen er meteen automatische stofzuigerrobotjes en wil je dansen, dan dans je virtueel op een dansvloer met een virtuele danser. Maar Jim wordt het alleen zijn zat. Hij verzorgt zich steeds minder en heeft gesprekken met Arthur over zijn eenzaamheid en zijn uitzichtloze bestaan op het schip. Het ruimteschip is namelijk nog lang niet op bestemming en tegen die tijd is hij allang overleden, die wetenschap frustreert hem behoorlijk.
Als hij tussen de slaapcapsules wandelt valt zijn blik op Aurora, een knappe schrijfster. Na veel bedenkingen, filosofische gesprekken over eenzaamheid met Arthur en nog wat wikken en wegen besluit hij Aurora ook wakker te maken. Hij stelt daarbij zichzelf wel een vraag… als je zelf op een onbewoond eiland strandt en je haalt er iemand bij, dan ben je niet meer alleen, maar je hebt iemand anders wel tegen wil en dank ook op dat eiland gezet. Hij of zij zit dan ook op dat eiland. Is dat niet egoïstisch?
Aurora wordt wakker gemaakt, ze stelt het systeem van het schip intelligente vragen, maar krijgt geen antwoorden. Ze denkt dat ze ook door een storing is wakker gemaakt. Uiteindelijk probeert ook zij er van alles van te maken, maar het knaagt bij haar dat ze op deze manier nooit die nieuwe planeet zal bereiken. Ondertussen begint het ruimteschip steeds vaker mankementen te vertonen. Storingen hier en daar, immense problemen met de zwaartekracht en dan wordt vervolgens nog iemand wakker… Deze man is een belangrijke man van het schip en hij ontdekt dat het schip zware problemen heeft, met alle gevolgen van dien…
De film deed me af en toe denken aan Titanic. Niet alleen vanwege de mankementen, maar ook vanwege het klasse verschil op het schip. Mensen met een normaal ticket hebben bijvoorbeeld maar beperkte ontbijtkeuze en een simpele hut. Aurora heeft een duurdere ticket, dus mag ze uit van alles kiezen en ze heeft een luxueuze suite.
De film is vermaak vermengt met filosofie en actie. Het schip zelf zit gaaf in elkaar en stiekem fantaseerde ik wat ik zou doen op dat schip. Vooral het zwembad is heel gaaf, met een gedeelte buiten het schip, zodat je midden in het heelal lijkt te zwemmen. Maar het stemde ook tot nadenken. Hoe zou ik het vinden om zo vroeg wakker gemaakt te worden en te beseffen dat ik het einddoel nooit ga halen? Je leven uitzitten op het schip, blij zijn met wat je hebt etc. Zou je daar genoegen mee nemen? Gave film dus, in vele opzichten!
De film draait in 3D in de bioscoop momenteel.
Wellicht ook interessant voor je: