11 november 2016
Rauw van Yvonne Deinert
‘Rauw’ is een eigentijdse ya-roman en draait om rouw en verdergaan met leven. Ik vind de titel treffend gekozen, het beschrijft exact hoe rouw voelt: rauw…
Bram is een negentienjarige jongen. Hij gaat uit, heeft trouwe vrienden, hij sport veel en doet eindexamen. Een gewone jongen als je hem op het eerste gezicht zou zien. Maar Bram kampt met een schuldgevoel, met rouw en met verdriet. Zijn tweelingbroer Tim is dood. Dit na een ongeval in de bioscoop en volgens Bram is dat zijn schuld… Hij moet verdergaan met zijn leven, zonder zijn broer en dat valt hem zwaar.
Het boek begint met een typische tweeling-streek, namelijk een verwisseling. Bram wil zijn vriendin niet teleurstellen, maar hij wil ook een belangrijke sport-challenge niet afzeggen. Hij vraagt zijn broer Tim om in zijn plek te gaan. In de hoop dat zijn vriendin dit niet zal merken. Tim overlijdt na deze avond. In de bioscoop krijgt hij namelijk een geluidsbox op zijn hoofd en dat wordt hem fataal. Bram kampt met immens schuldgevoel. Wat als hij niet gewisseld had…? wat als hij gewoon die sportavond verzet had…?
Het leven gaat door. Bram’s ouders moeten verder en Bram ook. Altijd was hij met zijn tweelingbroer, nu voelt het alsof hij in de schaduw van Tim leeft. Hoewel hij met zijn vrienden meedoet, blijft Bram leven in een nevel van rouw, spijt, boosheid en verdriet. Rouw voelt genadeloos rauw en Yvonne Deinert weet dit treffend te beschrijven.
Subtiel en gevoelig neemt Yvonne Deinert ons mee in Bram’s leven. Ze belicht zijn gevoelens, maar licht ook uit hoe zijn omgeving reageert op rouw. Vrienden die darten, die bloederige actiegames spelen… eigenlijk heel normaal, maar voor Bram komt het keihard bij hem binnen. Ook zijn band met zijn ouders komt aan bod. Je leest hoe Bram in zijn hoofd bedenkt wat zijn ouders misschien wel denken van hem. Die onzekerheid, vermengt met het schuldgevoel maakt dat het verhaal ongemerkt onder je huid kruipt.
Ze zeggen vaak dat mensen in de rouw, zich meestal gedragen alsof ze in een soort nevel leven. Je blik vertroebelt en het lijkt alsof iedereen maar doorgaat en jou vergeet. Dát gevoel kreeg ik ook bij het lezen van ‘Rauw’. Bram’s vrienden snappen het wel, maar ze zijn er ook onwennig mee. De ouders weten heel goed dat Bram niet schuldig, maar toch voelt Bram het zo. Zijn blik is vertroebelt. Zijn leven heeft een rauwe rand gekregen.
Mooi is ook dat hij opkrabbelt, langzaamaan het leven weer gaat waarderen. ‘Rauw’ is niet spannend zoals een thriller, maar het is wel heel meeslepend. Het boek is ook niet echt vrolijk, maar wel heel gevoelig. Ik denk dat dit ook een heel goed boek is om in de klas te lezen als er leerlingen met rouw te maken hebben. ‘Rauw’ geeft namelijk een realistisch inkijkje in het leven van een rouwende puberjongen. Het kan helpen om elkaar beter te leren begrijpen.
Wellicht ook interessant voor je: